Samarytanki - piranie
Akcja tej współczesnej sztuki niemieckiej rozgrywa się w domu starców Trzy młode, zatrudnione tam pielęgniarki to tytułowe "Córki King Konga". Dlaczego King Konga? Ano chyba dlatego, że te dość bezwzględne i cyniczne opiekunki jawią się jako "potwory", które zdają się metodycznie unicestwiać swe ofiary - pensjonariuszy, kończących 80 lat.
Owe trzy zawodowe samarytanki dla uniknięcia nudy i rutyny, a zwłaszcza dla uatrakcyjnienia sobie monotonnej pracy, która w dodatku napawa je obrzydzeniem, zabawiają się w boginie, mogące wpływać na losy powierzonych im starców Te współczesne Mojry czy Erynie, a może raczej medyczne piranie, urządzają co jakiś czas ceremoniał-maskaradę, rodzaj przewrotnej i cynicznej "ostatniej posługi", przemieniając leciwych solenizantów - przy pomocy odpowiedniego stroju i makijażu - w "gwiazdy Hollywoodu". Nie ma wprawdzie dowodu na to, że pielęgniarki czynnie pomagają przenieść się na tamten świat ale wszystko zdaje się wskazywać, że po każdym takim seansie sponiewierana psychicznie ofiara czym prędzej opuszcza ten padół.
Przedstawienie nie jest obyczajowym reportażem, aspirując raczej do rangi metafory, niezbyt zresztą jasnej na poznańskiej scenie (tym bardziej, że część tekstu ulega zatarciu). Teatr Polski chce tą pozycją najwyraźniej drażnić widzów: u części wywołując śmiech, u części zaś sprzeciw i obrzydzenie, a momentami także nudę. Chyba należę do tych ostatnich. Doceniając oczywiście dynamiczne i ekspresyjne aktorstwo młodych wykonawców, mam wrażenie, że epatując drażliwymi scenami, poza banalne prawdy spektakl nie wykracza.
Dopiero kiedy w domu starców nieoczekiwanie pojawia się młody mężczyzna, spektakl zaczyna iskrzyć dosłownie i w przenośni, w czym także (poza autorką i reżyserem) zasługa Jakuba Papugi (Kolfi - na zdjęciu), Sidonii Błasińskiej (Pani Greti) i Beaty Bandurskiej (Meggie). Wtedy też pojawia się refleksja, że to sztuka o zdegradowanym świecie, w którym nic z szacownej starości i nic z godnego umierania, ale też nic z poświęcenia i miłosierdzia tudzież z godnego i satysfakcjonującego życia.
