Mario Vargas Llosa na premierze sztuki
Rok 1991. "Chunga" w łódzkim Teatrze Jaracza jeszcze przed premierą stała się wydarzeniem. Na próbę generalną przyleciał z Londynu autor sztuki Mario Vargas Llosa, którego znaliśmy w Polsce przede wszystkim jako prozaika (sztuka "Kathie i hipopotam" grana na naszych scenach przeszła bez echa) - wspomina Piotr Wesołowski w Gazecie Wyborczej - Łódź.
Na łódzkiej scenie pokazał swoje drugie oblicze - w powieściach i opowiadaniach realista, w dramatach Llosa okazał się mistykiem, budującym akcję na marzeniach i odrealnionych wizjach.
Bohaterami "Chungi" są klienci obskurnego barku w najbiedniejszej dzielnicy jednego z peruwiańskich miast. Spotykamy w nim hazardzistów, sutenerów, kryminalistów i świat wyjęty z wczesnych opowiadań Llosy. Prymitywni, niemoralni, stworzyli własny świat, w którym spełniać mogli najskrytsze marzenia. Sceny erotyczne pełne wulgarności i dewiacji zagrane przez aktorów z dużą dosłownością szokowały widzów.
Ale były tylko tłem do walki, jaka toczy się w małej spelunce o ciało pięknej Meche. O tajemniczą kobietę rywalizowała czwórka przyjaciół i właścicielka baru, tytułowa Chunga, zagrana z mistrzowską powściągliwością przez Ewę Mirowską. Reżyser Tomasz Zygadło nie zastanawiał się, kim są bohaterowie, stawiał pytanie trudniejsze - kim chcieliby być? Zygadło skorzystał ze swoich filmowych doświadczeń i podzielił akcję poprzez usytuowanie jej w kilku planach przestrzennych. Znakomicie podkreśla nastrój symbiozy dwóch światów realnego i wyobrażonego muzyka Jana Kantego Pawluśkiewicza. "Chunga" to ucieczka od prozy konkretów, fikcyjnych, ale prawdopodobnych faktów. W czasie kolacji, którą wystawił dyrektor Bohdan Hussakowski, peruwiański pisarz uznał łódzką inscenizację za jedną z najdoskonalszych: lepszą od nowojorskiej i londyńskiej.
Po spektaklu przechodziłem obok ulicy Włókienniczej. Postacie z "Chungi" pojawiły się w bramach kamienic.
