Artykuły

"Pan Kuleczka" w reż. Krzysztofa Dutkiewicza w Teatrze Animacji w Poznaniu. Pisze Stefan Drajewski w Polsce Głosie Wielkopolskim.

Pan Kuleczka kilka lat temu zawładnął wyobraźnią polskich dzieci. Jest ich niekwestionowanym idolem. Znam maluchy, które nie zasną, jeśli rodzice nie przeczytają im choćby kilku wierszyków. Czy zawładnie wyobraźnią małych teatromanów?

Jacek Zagajewski zaprojektował lalki w oparciu o rysunki Elżbiety Wasiuczyńskiej. Lalki są kolorowe, tak samo przyjemne dla oka, jak rysunki w książce. Dzieci bez trudu rozpoznają je na scenie, nawet, jeśli są bardo małe w stosunku do przestrzeni gry. Kolorowe lalki znakomicie wpisują się w konwencję teatru cieni, który stwarza klimat. Kontrastują z czernią i szarością otoczenia, chociaż ta czasami wywołuje wśród dzieci lekki strach i przerażenie.

Katarzyna Grajewska (autorka scenariusza) wybrała z pięciu książek o Panu Kuleczce kilkanaście smakowitych kąsków, łącząc je w wartką i potoczystą całość. Oglądamy życie rodzinne we wnętrzu. Chociaż nie ma w nim mamy, jeśli przyjmiemy, oczywiście, że Pan Kuleczka jest tatą, a kaczka Katastrofa, pies Pypeć i mucha Bzyk-Bzyk - rodzeństwem. A może jest zupełnie inaczej. Może nasi bohaterowie symbolizują różne typy ludzkie, które się dopełniają: Pan Kuleczka to mądrość, Pypeć - rozwaga, Katastrofa -zwątpienie, Bzyk-Bzyk - lekko-duch? W teatralnej opowieści mali bohaterowie pod czujnym okiem Pana Kuleczki - idealnego rodzica, dobrodusznego filozofa - nieustannie szukają odpowiedzi na pytanie, co by było gdyby?

Z kwartetu aktorów biorących udział w przedstawieniu najbardziej przekonał mnie Marcel Górnicki, jako Pan Kuleczka. Trudno mu nie zaufać.