Kopciuszek. Zwycięstwo tradycji
"Kopciuszek" w reż. Wendy Ellis Somes w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej. Pisze Mirosław Winiarczyk w idziemy.
Na scenie Teatru Wielkiego - Opery Narodowej odbyła się premiera "Kopciuszka", baletu do muzyki Siergieja Prokofiewa, opartego na klasycznej bajce Charlesa Perraulta. Premiera tego baletu odbyła się wkrótce po wojnie w Moskwie, w 1948 r. zaś wystawił go w Londynie wybitny choreograf brytyjski sir Frederick Ashton.
Tę "kanoniczną" wersję przeniosła na warszawską scenę angielska baletmistrzyni Wendy Ellis Somes. Baśń Perraulta o pracującej na dworze pięknej dziewczynie zwanej Kopciuszkiem, jej złych przyrodnich siostrach, dobrej wróżce i królewiczu poszukującym właścicielki pantofelka otrzymała wyrafinowaną formę teatralną i choreograficzną. W dobie dominacji agresywnego tańca współczesnego (oderwanego często od klasyki) inscenizacja klasycznego baletu według Ashtona przypomina kanony piękna, harmonii ruchu, tańca i muzyki. Arcydzieło dwudziestowiecznego baletu po 60 latach od premiery trafia dziś do widowni nie tylko dziecięcej, lecz także familijnej. Na przedstawienie w Teatrze Wielkim mogą się więc w okresie przedświątecznym i noworocznym wybrać rodzice z dziećmi i całymi rodzinami.
W nowej premierze nie widać ani śladu eksperymentowania i żadnych nowatorskich sztuczek inscenizacyjnych oraz scenograficznych rodem z internetu czy gier komputerowych. Tego rodzaju eksperymenty są dziś obecne w całej kulturze popularnej: w muzyce pop, telewizji, na wielu scenach i w kinie. Różnym, nieraz dziwacznym przeróbkom, podlegają także bajki dla dzieci. Dlatego tym bardziej należy docenić piękno klasycznego baletu podanego w tradycyjnej formie. Niektóre ciekawe i zabawne pomysły choreograficzne brzmią tu wciąż świeżo, np. powierzenie ról złych sióstr Kopciuszka wykonawcom męskim, co powoduje, że oglądamy popis tańca charakterystycznego. Mieniące się różnorodnością kolorów i form kostiumy wprowadzają w nastrój uniwersalnej baśni o zwycięstwie dobra nad złem. To samo można powiedzieć o oszczędnej scenografii. "Kopciuszek" w choreografii Ashtona wprowadza na scenę Teatru Wielkiego element repertuarowej równowagi między tradycją a nowoczesnością.
