Plusy i minusy
"Zaśnij teraz w ogniu" w reż. Przemysława Wojcieszka w Teatrze Polskim we Wrocławiu. Pisze Marta Kuźmiak w Didaskaliach-Gazecie Teatralnej.
PLUSY
1. Interesujący tekst Przemysława Wojcieszka. Autor do rangi tragedii podniósł dylematy młodych aktorów, którzy, pragnąc wielkich artystycznych uniesień i dobrych ról, są zmuszeni do podlizywania się reżyserom, uprawiania prostytucji, brnięcia w koteryjne układy. Dla kariery można nawet usunąć ciążę. Marzenia aktorów rozbijają się o brutalną rzeczywistość. Gdzieś jednak w tle ich myśli i odczuć wciąż żywy jest etos prawdziwego aktora - Tadeusza Łomnickiego.
2. Wojcieszek odważniej, niż w poprzednich spektaklach, używa metafory. Główna bohaterka poprzez taniec, który się zacina, rwie, przedstawia bez żadnych dosłowności utratę dziecka. Ewa, która nakłaniała córkę do zbrodni, teraz, podświadomie pragnąc oczyszczenia, zmienia pościel, w której przed chwilą oddawała się kochankowi.
3. Bardzo dobre role Haliny Rasiakówny (Ewa) i Wiesława Cichego (Zbigniew). Aktorzy grają z uwagą, konsekwentnie, żywiołowo i sugestywnie.
6. Dobrze zakomponowane oświetlenie, ruch sceniczny oraz muzyka grana na żywo przez Contemporary Noise Quintet.
MINUSY
1. Zbanalizowanie tematu przez bezpośrednie nawiązania do rzeczywistości. Historia przestaje być choć odrobinę uniwersalna, szpecą ją nazwiska konkretnych reżyserów (Jarzyna, Warlikowski), nazwy teatrów (Rozmaitości, Dramatyczny w Wałbrzychu).
4. Przenikające się plany są zbyt jasno oddzielone. Bohaterów obserwujemy w relacjach prywatnych, w teatralnych kostiumach, w rolach. Gdyby realne życie postaci i teatralna fikcja były nie do wyodrębnienia, spektakl byłby znacznie ciekawszy.
2. Mirosław Haniszewski (Michał) nie stworzył ciekawej kreacji, w każdej scenie gra inaczej, szuka. Momentami wydawał się być marną kopią Marcina Czarnika. Jakby to ten aktor a nie reżyser pracował z nim nad rolą.
3. W innych rolach także nie widać pracy reżysera z aktorem, młodzi mogą liczyć tylko na siebie.
