Klon poprzednich pomysłów
Co można w "Końcu" zobaczyć? Hermetyczny świat, do którego widzowie nie mają wstępu, oraz elementarz pracy z mikrofonem i kamerą - poleca Pani.
G JAK GRA
Według Jana Buchwalda, dyrektora Teatru Powszechnego w Warszawie. Doskonała, wyrazista gra aktorska", "gra we dwoje", "co by się nie działo, teatr musi grać". Słowo bliskie zabawie, wirtuozerii, hazardowi i manipulacji. Gra teatru z publicznością - wymiana myśli, emocji i energii, możliwa dzięki zrozumiałej la obu stron umowie, że rzeczywistość na scenie ma charakter symboliczny, jest szczególnym znakiem odwołującym się do światopoglądu, humanistycznych wartości, idei, marzeń, poczucia humoru etc. Teatr rozmawia, rzuca wyzwanie, komunikuje się z publicznością poprzez formę. Wzrusza, bawi, edukuje, zmusza do zajęcia stanowiska, oczyszcza. Niepozbawiona ryzyka gra, delikatna relacja wymagająca odpowiedzialności, czystych intencji i profesjonalizmu.
KTO TĘSKNI ZA DOBRĄ DYKCJĄ...
Kto tęskni za teatralną awangardą klasycznym aktorstwem, dobrą dykcją i zrozumiałą fabułą, powinien zobaczyć Jerzego Radziwiłowicza i Marcina Hycnara w "Kreacjach" (Teatr Narodowy, reż. Bożena Suchocka), posłuchać jak o "Skarpetkach, opus 124" rozprawiają Piotr Fronczewski i Wojciech Pszoniak (Teatr Współczesny, reż. Maciej Englert) albo podążyć za głosem Leny Frankiewicz - "Księżnej d'Amalfi" (Teatr Studio, reż. Jacek Głomb).
WYDARZENIE
Co można w "Końcu" zobaczyć? Hermetyczny świat, do którego widzowie nie mają wstępu, oraz elementarz pracy z mikrofonem i kamerą. Długo oczekiwany spektakl Krzysztofa Warlikowskiego okazał się doskonałym klonem jego poprzednich pomysłów. w zmaskulinizowanym świecie reżysera świetnie odnalazły się aktorki - maja ostaszewska (jako syrenka), Magdalena Cielecka, Ewa Dałkowska (Elizabeth Costello) i rewelacyjna Stanisława Celińska! (...)
