Wszystko i nic
"Stara kobieta wysiaduje" w reż. Marka Teatrze im. Jaracza w Łodzi. Pisze Przemysław Skrzydelski w Dzienniku Gazecie Prawnej - dodatku Kultura.
Kiepski współczesny świat Mazek Fiedor postanowił wyśmiać z pomocą Różewicza. Udało mu się tylko wyśmiewanie. Poza tym spektakl pełen jest doraźnych chwytów.
Pamiętam spektakl "Moja córeczka" sprzed ponad roku zrealizowany w warszawskim Teatrze Ateneum. Też Tadeusz Różewicz, też Marek Fiedor. I świetne sceniczne odczytanie, ukazanie miernoty społeczeństwa, w którym nikt nie kwapi się wziąć odpowiedzialności za nic, zwłaszcza za drugiego człowieka. Do tego znakomita muzyka Tomasza Hynka - wzmagała lęki niedowierzanie, stanowiła integralny element całości, spójnej mrocznej konstrukcji. A teraz w łódzkim Jaraczu wszystko na odwrót, jakby rezygnacja z jakiegokolwiek zamysłu nad tekstem ulubionego chyba autora dojrzałego reżysera.
Nie chcę domniemywać, dlaczego padł wybór na "Starą kobietę" (dramat z 1969 roku domaga się wręcz ciekawej reinterpretacji, a to, przyznać trzeba, arcytrudne). Ale przynajmniej chciałbym zobaczyć na scenie cokolwiek, co przynajmniej naprowadziłoby na trop, jakim podążył Fiedor. Niestety zmuszeni zostaliśmy do pozostania w sferze pytań i przesytu możliwości. Pretekst goni tutaj pretekst, by chwilę się pośmiać, zahaczyć o jakiś wątek z popkultury. Przesycony symboliką i znaczeniami Różewiczowski śmietnik ludzkości reżyser potraktował jako dobrą okazję, by wyżyć się
na wszystkim po kolei, i to tak, by każdemu było do śmiechu. Zatem obaj Zamiatacze, sprzątający odpady ludzkości w dramacie, w spektaklu Marka Fiedora rapują, nie wiadomo też, w jakim celu postać Lekarza musi być do granic możliwości przerysowana i odgrywać parodię.
Można powiedzieć, że każdy ma swoje pięć minut i daje krótki show, idąc całkiem na skróty, ale i płacąc za to wysoką cenę u widza, który myśli, że reżyser nie stawia mu zbyt ambitnych oraz wyrafinowanych intelektualnie wymagań. Szkoda jednak tak wybitnej aktorki jak Barbara Marszałek, która prowadząc swoją rolę subtelnie nie mieści się w entourage^ niedorzecznych pomysłów. Jeszcze tylko Mariusz Jakus jako Pan i Przemysław Kozłowski w roli Cyryla próbują narzucić spektaklowi jakąkolwiek rangę, wprowadzić napięcie, bo najzwyczajniej w świecie rozumieją, co grają. Wszystko więc wskazuje na to, że pracowali nad tym tekstem na własną rękę.
