W kółko historia
"Rosyjskie konfitury" w reż. Krystyny Jandy w Teatrze TV. Pisze Joanna Derkaczew w Gazecie Telewizyjnej - dodatku do Gazety Wyborczej.
Spektakl Krystyny Jandy to fragment niekończącej się opowieści o czasach, które odchodzą. I o sile literatury, która potrafi je utrwalić. Rosjanie o powolnym wymieraniu i degeneracji swojej klasy inteligentów potrafią opowiadać bez końca. Nie sposób ich nie słuchać, gdy przedstawiają sześćdziesiątą wersję "Trzech sióstr", rozdzierają pierś fragmentami z "Wiśniowego sadu", żartują Gogolem, straszą Bułhakowem...
"Rosyjskie konfitury" to mieszanka całego tego literackiego bałaganu. Ludmiła Ulicka nie ma skrupułów, by rodzinę tłumaczki Natalii (Krystyna Janda) zapakować do rozpadającej się daczy pod Moskwą, posadzić jej za oknem wiśniowy sad, obdarzyć trzema córkami, niezaradnym zięciem i opryskliwą synową. Ten zestaw był już u Czechowa? Nie szkodzi. Pod koniec XX wieku inteligencja degeneruje się równie malowniczo jak na jego początku. Ci ludzie są skazani na zagładę, a przecież promienni i ciągnący fascynujące, erudycyjne monologi. Spektakl Jandy przeszczepia klimat "Spalonych słońcem" i łączy go z rosyjskim gadulstwem, nostalgią za czasami letników i wieczorów na chutorze.
Czasy współczesne przypominają o sobie niezbyt nachalnie. Komputer zamiast pianina. Komórka. Nowy samochód. Ale gdy przychodzi do ratowania dobytku, i tak się okaże, że najważniejsze są XIX-wieczne krzesła z czerwonego drewna. I historie. Córki Natalii znają wszystkie rodzinne mity i anegdoty, a jednak wypatrują okazji, by je po raz kolejny usłyszeć lub opowiedzieć. O niespełnionej miłości wujcia (Ignacy Gogolewski). O świetności rodu. Plany i marzenia mieszają się ze wspomnieniami. Nieważne, czy się spełnią. Ważna jest sama opowieść. W opowieści nie zmieni się nic. I to jest najpiękniejsze.
