Przypowieść o ludzkim losie
"Słomkowy kapelusz" w reż. Piotra Cieplaka w Teatrze Powszechnym. Pisze Kalina Zalewska w portalu Wirtu@lna stolica.
Stara jak świat i znana wszystkim farsa Labiche'a posłużyła Piotrowi Cieplakowi do konstrukcji bardzo śmiesznego, ale zaskakującego spektaklu o przemijaniu, zmiennym rytmie życia i czasie, który nieubłaganie ucieka. Banalna historia słomkowego kapelusza, w interpretacji tego reżysera, stała się przypowieścią o ludzkim losie.
Żelazna konstrukcja farsy stała się pretekstem do podkreślenia absurdalności ludzkich wysiłków i życiowej rutyny. Niektóre sceny grane są przez aktorów kilka razy pod rząd w tym samym tempie, co uwypukla samą mechanikę wydarzeń, zwracając uwagę na brak wyższego sensu. Przypisane na zawsze do swoich ról postaci nie potrafią zareagować inaczej, poruszają się po tych samych, wytartych koleinach. Zabawne perypetie bohaterów w interpretacji Cieplaka zyskały jeszcze na śmieszności, ale odsłoniły także bezwładność postaci, ich zawieszenie w czasie i przestrzeni. Nic dziwnego więc, że uwerturą do tej życiowej operetki, granej doskonale przez zespół Teatru Powszechnego, jest fragment poematu Eliota, odnoszący się do kosmicznego, czyli metafizycznego wymiaru życia. Reżyser wyraźnie ingeruje w przebieg farsowych perypetii, odsłania ich mechanizm, pokazując zasadę działania. A jednocześnie, po swojemu szanując konwencję sztuki, demonstruje zmienne koleje losu, liczne zmiany kostiumów, swoistą rewię
mody, która wynika z mechaniczności scenicznego życia.
To dziwne, ale farsa Labiche'a w takiej interpretacji, zdaje się korespondować z ostatnimi przeżyciami Polaków, prezentując pozbawione metafizyki życie w całej jego bezwstydnej nagości.
Na zdjęciu: scena ze "Słomkowego kapelusza".
