"Dożywocie", czyli sztuka marketingu
"Dożywocie" w reż. Bartosza Zaczykiewicza w Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu. Pisze Janusz R. Kowalczyk w Rzeczpospolitej.
Gospodarze bardzo dobrze rozpoczęli Opolskie Konfrontacje Teatralne Klasyka Polska.
Aż trudno uwierzyć, że z dziewiętnastowiecznej komedii Aleksandra Fredry "Dożywocie" można wydobyć tyle aktualnych znaczeń
Udało się to reżyserowi Bartoszowi Zaczykiewiczowi, dyrektorowi Teatru im. Jana Kochanowskiego, który dla lepszego zrozumienia intrygi sprytnie wprowadził Prologusa (Judyta Paradzińska). Pojawia się w postaci modnie ubranej hostessy, która zapowiada przedstawienie... sponsorowane. Posługując się dzisiejszym slangiem specjalistów od marketingu, anonsujemożliwość dokonywania rozmaitego typu ubezpieczeń, w tym zapisów testamentowych.
Z postacią sknery i lichwiarza Łatki (Andrzej Czernik) mógłby się utożsamiać niejeden ze współczesnych nowobogackich. To typ mentalności, która nie zanika, wręcz przeciwnie, za społecznym przyzwoleniem powraca. Większość ludzi ceni tych, którzy w odpowiednim czasie umieli "wziąć swoje sprawy we własne ręce".
Wynika to dobitnie z gorzkich słów zubożałego szlachcica Orgona (Grzegorz Minkiewicz), oddającego za długi swą córkę Rózię (świetna rola Arlety Los-Pławszewskiej) pozbawionemu skrupułów lichwiarzowi.
Opolskie "Dożywocie" odegrane zostało w niezwykłym tempie. Aktorzy dokonują cudów zręczności, przemieszczając się płynnie w rytm ośmiozgłoskowca.
Nawet epizody, choćby ten z udziałem służącego Filipka (Michał Majnicz) czy braci Lagenów (LeszekMalec, Bogdan Zieliński), są popisem nieustającej, napiętej krzątaniny. Z żywiołową całością kontrastuje majestatyczna powściągliwość ruchów i wymowy Twardosza (Michał Świtała).
Na zdjęciu: Leszek Malec i Bogdan Zieliński.
