Artykuły

Jeszcze grywa się w Teatrze Polskim "Zemstę" w reżyserii Kazimierza Dejmka, jeszcze nie przygasła pamięć o eksperymentalnej "Zemście" Zy­gmunta Hubnera na małej scenie Teatru Powszechnego, a już w Teatrze Narodowym pojawiła się nowa "Zemsta" w reżyserii Jerzego Krasowskiego. Niebywałe powodzenie "Zemsty" w teatrach PRL ma swoje przyczyny spo­łeczne, artystyczne i nawet polityczne. To sprawy znane. W niepowrotną przeszłość odeszły czasy, gdy jedni krytycy lekceważyli Fredrę, a drudzy, byli i tacy, przyznawali się, że ich Fredro setnie nudzi. Tacy trafiają się i dzisiaj, ale masowy widz jest wierny Fredrze, i dyrektorzy teatrów dobrze o tym wiedzą. Stąd stała obecność postaci fredrowskich na polskich scenach, a przede wszystkim ich cech ujemnych i dwuznaczności moralnej, ich pry­waty, pieniactwa, obłudy, świętoszkostwa. Stosownie do tej linii reżysera aktorzy dbają równorzędnie o komediowość, jak i o realizm postaci "Zem­sty". Protagonistów - Cześnika i Rejenta grają Witold Pyrkosz i Józef Nalberczak, i chociaż obie postacie nie bardzo leżą w emploi Pyrkosza i Nalberczaka, obaj te swoje role mogą zaliczyć do udanych. To samo może powie­dzieć o swoim Papkinie Wieńczysław Gliński: ma dużo humoru, a jest to czynnik w tej roli niezbędny. Wysmakowany humor reprezentuje również Kazimierz Wichniarz jako Dyndalski. Do pozytywów "Zemsty" Krasowskie­go zaliczyć też należy Podstolinę Krystyny Królówny, sprytną i młodą wdówkę w polowaniu na zamożnego męża. W ogóle jest to "Zemsta" dobrze grana, wyrazista w intencjach i ani na chwilę nie zapominająca, że jest komedią, i to komedią o najprzedniejszym, wspaniałym humorze. Tak więc "Zemsta" w reżyserii Krasowskiego na dużej scenie Teatru Narodowego dzielnie wytrzymała konkurencję i porównania ze swoimi poprzedniczkami w Warszawie.