Czarująca Julia
Reżyser Janusz Wiśniewski, przedstawiając opowieść o parze najsłynniejszych kochanków, zrezygnował z charakterystycznej dla siebie groteski.
Na scenie króluje młodość. Większość aktorów to absolwenci bądź studenci ostatnich lat szkół teatralnych.
Poznański spektakl ogląda się z niekłamaną przyjemnością. Janusz Wiśniewski uwierzył w wyobraźnię widzów. Przekonał, że aby pokazać dziś konflikt zwaśnionych rodzin czy zagubienie młodych, nie trzeba sięgać po kije baseballowe ani irokezy. Patrząc na rody Capuletich i Montekich, nie próbował ukazać ich jako młodocianych gangsterów walczących o panowanie nad miastem. Urok młodości, a także prostota i naturalność są tej opowieści domeną.
Po obejrzeniu w ostatnim czasie kilku realizacji "Romea i Julii" w polskich teatrach mam wrażenie, że dopiero Wiśniewskiemu udało się odnaleźć idealną odtwórczynię roli Julii. Paulina Chruściel poradziła sobie z tą postacią znakomicie i z pewnością zapowiada się na jedną z ciekawszych osobowości młodego pokolenia. Jako kochanka Romea jest liryczna, a - jak pisał Szekspir - "światłość jej rysów brzmi jak brylant". Kiedy mówi o miłości, ma w sobie coś z młodopolskiej szalonej Julki, a jednocześnie Kasi z Heilbronnu. Dla takiej dziewczyny na pewno można stracić głowę. Romeo Antoniego Pawlickiego jest typowym chłopakiem z głową w chmurach, znacznie silniejszą osobowością jest Merkucjo Bartosza Turzyńskiego.
Tej historii o idealnej miłości towarzyszy piękna, liryczna muzyka Jerzego Satanowskiego i niebo z setkami gwiazd. Umowność konwencji teatralnej poznańskiego spektaklu burzy realistyczna scenografia, w której można by z powodzeniem rozgrywać filmową opowieść "W samo południe". A przecież wystarczyłoby puste niebo i symboliczny balkonik Julii. Ale to drobiazg. Spektakl Wiśniewskiego, w którym króluje szacunek do słowa i wiara w magię teatru, działa jak balsam.
