Artykuły

Każdego roku odwiedza nas Wrocławski Teatr Pantomimy i każdorazowo też teatralny Poznań okazuje mu najżywsze zainteresowanie. Sala Teatru Wielkiego także na kolejnym, siedemnastym już programie Henryka Tomaszewskiego "Rycerze króla Artura" zapełniła się do ostatniego miejsca. Bardzo efektowny jest to spektakl, widowiskowy, bogaty w różnorodne doznania: muzyczne, plastyczne, ruchowo-gestowe. A przy tym, zarówno w dobrym jak i nieco gorszym tego słowa znaczeniu, europejski.

Z polską pantomima jest podobnie jak z plakatem. Kiedyś nasz plakat urzekał obcych własnym stylem, prostotą środków, semantyką i metaforyką. Potem, w miarę jak wchodził na światowe rynki, ulegał panującym tam trendom, potrzebom i gustom. Stał się bogaty i bardziej efektowny wizualnie, ale przestał być polski, własny, a w końcu w ogóle artystyczny. Teatrowi Henryka Tomaszewskiego aż to na szczęście nie grozi. Stała obecność pantomimy wrocławskiej na wielkich światowych scenach i estradach sprawiła jednakże, że zaczęła ona ulegać panującym na Zachodzie wzorcom kultury masowej: komiksowo-stereotypowej. Więcej niż dawniej opowiada fabułę, sięga też po chwyty artystycznie nieco podejrzane z kręgu wielkiego show businessu. Na plan dalszy schodzi- więc teraz mim i kreowany przez niego świat przeżyć i doznań, na plan pierwszy wysuwa się efektowne pełnospektaklowe fabularne widowisko teatralne, zdatne zainteresować bardzo szerokie grono odbiorców.

Program zbudowany na kanwie legend i baśni o królu Arturze i jego rycerzach adresowany jest jak gdyby do widza anglosaskiego, dobrze zżytego z tymi postaciami, dla którego jest ta opowieść czymś więcej niż baśnią i legendą, bo jego własną kulturą i mitologią. Widz polski inaczej odbiera to przedstawienie. Nie wszystko "czyta" fabularnie, nie wszystko rozumie. Pozostaje pod urokiem bogactwa środków formalnych i doznań wizualnych, ale brakuje mu jak gdyby jeszcze owego drugiego dna: semantyczno-metaforycznego. Odnosi się wrażenie, że jest to piękny spektakl, ale może jednak nie dla tej widowni?