Artykuły

- W XX wieku dokonały się istotne rewolucje w sztuce. Dlatego w programie umieściliśmy spektakle, które ukazują istotne osiągnięcia choreografii XX wieku - mówi o Łódzkich Spotkaniach Baletowych Marek Szyjko, dyrektor naczelny Teatru Wielkiego w Łodzi

Igor Rakowski-Kłos: Tegoroczne Łódzkie Spotkania Baletowe przebiegać będą pod hasłem "Wybitni choreografowie XX wieku"...

Marek Szyjko: W działaniach, które w ostatnich latach podejmujemy w Teatrze Wielkim w Łodzi, szukamy sposobów na ożywienie z jednej strony formuły i estetyki inscenizacji, a z drugiej - rozszerzenie i wzbogacenie oferty programowej. Wszystko po to, aby odbiorcy mieli poczucie, że opera może być przestrzenią żywą, zaskakującą i świeżą. Stąd pomysł zorganizowania Łódzkich Spotkań Baletowych pod jedną, naszym zdaniem bardzo atrakcyjną formułą. W XX wieku dokonały się istotne rewolucje w sztuce - również w tańcu i choreografii. Dlatego w programie umieściliśmy spektakle, które ukazują istotne osiągnięcia choreografii XX wieku.

Jak powstaje taki program?

- Tak jak w przypadku każdej imprezy odbywającej się w cyklu biennale - praktycznie po zamknięciu poprzedniej edycji rozpoczyna się praca nad następną. Dla nas nie bez znaczenia jest też fakt, że liczące się zespoły baletowe - jak Béjart Ballet Lausanne czy mediolańska La Scala - planują swoje tournée z dwu-, trzyletnim wyprzedzeniem.

Praca rozpoczyna się od określenia koncepcji festiwalu. Następnie rozsyłamy wici - pytamy i szukamy tego, co może odpowiadać naszej formule. Taka "kwerenda" trwa około czterech miesięcy. Po niej następuje wytypowanie szerokiego koszyka spektakli, które weryfikujemy dodatkowo pod kątem ich dostępności terminowej i naszych możliwości finansowych.

Podczas wizyt w teatrach, których spektakle bierzemy pod uwagę, ustalane są wstępne warunki przyjęcia zespołów. Później następuje żmudny, często wielomiesięczny proces negocjacji umów, w tym przede wszystkim negocjacji dotyczących wysokości honorariów i warunków pobytu. Równolegle prowadzone są rozmowy dotyczące wymagań stricte technicznych, od rodzaju oświetlenia począwszy, a na jakości podłogi baletowej skończywszy.

Czy zdarzyło się, aby podróż podważyła wyniki "kwerendy"?

- Dwukrotnie zdarzyły się weryfikacje in minus. Mimo że choreografia była autorstwa interesującego twórcy, wykonanie nie odpowiadało temu, co chcielibyśmy zaprezentować łódzkiej publiczności.

Bardzo często opinie dotyczące spektakli weryfikowane są przez co najmniej dwie osoby. Przy tegorocznej edycji doradza nam np. pan Stanisław Bromilski, wieloletni dyrektor administracyjny Baletu XX Wieku Béjarta oraz były dyrektor opery La Monnaie w Brukseli.

Występy których zespołów cieszą się największym powodzeniem?

- Gdy w lutym rozpoczęliśmy sprzedaż biletów, wszyscy mówili, że to za wcześnie i że łódzka publiczność nie jest przyzwyczajona do kupowania biletów na spotkania z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem. Jednak znakomite zespoły i trafiony program imprezy spowodował, że już po dwóch tygodniach zniknęły praktycznie bilety na Béjarta i La Scalę. Ogromnym zainteresowaniem cieszą się również Akademicki Teatr Opery i Baletu w Permie oraz Akram Khan Company. Ze swej strony rekomenduję znakomity "Artifact" w choreografii Williama Forsythe'a.

Jak rozłożone są akcenty w programie pomiędzy tańcem współczesnym a klasycznym?

- Trudno chyba będzie przeprowadzić takie rozgraniczenie. Bardziej współczesny taniec reprezentuje troje artystów, każdy jednak w specyficzny sposób: Ewa Wycichowska, Sylvie Guillem i Akram Khan. Bardziej tradycyjne realizacje są autorstwa George'a Balanchine'a czy Jerome'a Robbinsa. To są jednak szalenie umowne terminy. Najważniejsze jest, żebyśmy oglądając to wszystko - czy to jest choreografia z lat 60., 70., 80., czy 90. - mieli poczucie, że obcujemy z czymś naprawdę wyjątkowym, jeśli chodzi o wyraz sceniczny. Mamy nadzieję, że publiczność, która od końca kwietnia do początku czerwca wypełni Teatr Wielki, będzie miała poczucie kontaktu z wybitnymi zespołami, znakomitymi choreografami i doskonałą techniką baletową.