Sen o Bezgrzesznej
Jerzy Stuhr, jak beznamiętny Przewodnik, wprowadza nas na prapremierą SNU O BEZGRZESZNEJ - w inscenizacji i reżyserii JERZEGO JAROCKIEGO - do Starego Teatru, który zastał (podobnie jak w pamiętnych "Dziadach" Konrada Swinarskiego) dokumentnie przebudowany i podzielony od wnętrza - na różne sceny, scenki i plany tego spektaklu ze zbiorowym bohaterem, z nami oraz Historią.
Widowisko gigant. Bezgrzeszna, czyli Polska. Sen, czyli ożywione archiwalia sprzed I wojny światowej, z jej toku i w pięć lat po "wybuchu" niepodległości. Dokumenty zmieszane z cytatami literackimi, głównie z Żeromskiego. Sen pokoleń powstańczych pod zaborami - sen romantyków i antyromantyków, kontrastowany jawą. Patos słowa i trzeźwość faktów. Legendy i rzeczywistość.
Oto żołnierze obcy, choć czasem swoi w obcych mundurach. Pielgrzymi - buntownicy. Cl, którzy padli za swe sny o Bezgrzesznej. Konradowie z Mickiewicza, Wyspiańskiego. Obok - gracze polityczni. I taniec symboli - z Chochołami. Apele trzech cesarzy do narodu, oby w imię obietnic został "mięsem armatnim". A potem przebudzenie... w nowy sen o legionach, nowych mitach, nowych sporach, demokracji bez demokracji. Aż od wypadków krakowskich 1923 r., gdy znów brat stanie przeciw bratu. Tragiczne procesy i na końcu tragikomiczny "Kabaret". W co się bawimy, panowie?
Koniec SNU O BEZGRZESZNEJ. I nowe - stare grzechy. Protokoły, wspomnienia, dokumenty przemienione w żywe obrazy naszych dziejów: w gorzki cierpki teatr. Czy to wyśniony teatr ogromny - bez literatury? Zobaczcie, posłuchajcie i pomyślcie już sami...
