Antygona
W bratobójczej walce o tron Teb polegli obaj królewscy synowie. Wielkorządca Teb, Kreon, jednego z nich ogłasza bohaterem narodowym, drugi, Polinejkes, zostaje uznany za zdrajcę. Ciało jego ma paść ofiarą psów i pustynnego ptactwa. Taka jest kara dla zdrajców. Podobną karę poniesie ten, kto złamie zakaz Kreona i pogrzebie zwłoki. I oto wartownicy znajdują grób Polinejkesa. To siostra jego, Antygona, złamała prawo władzy. Musi więc ponieść śmierć. Tragiczny węzeł musi zostać w sposób bezwzględny przecięty. Ze starcia się racji ludzkich z racją stanu nikt nie wychodzi zwycięsko, nikt w istocie nie ocaleje. Bowiem klątwa bogów ciąży nad wszystkimi bohaterami tragedii.
Od ponad dwóch tysięcy lat ta tragedia o czynie młodej dziewczyny zachowała siłę poruszającą uczucia widzów. Jeden z największych, obok Ajschylosa i Eurypidesa, tragików starożytnej Grecji, twórca "Króla Edypa", dał dzieło o nieprzemijającej wartości, tragedię o wielkiej nośności. Zawarł w micie "Antygony" jakąś podstawową prawdę o losach i sprawach ludzkich. Wielu już twórców odwoływało się do tego dzieła, snując na jego kanwie własne utwory.
