Andrzej Kreutz Majewski (1936-2011)
W Warszawie 28 lutego zmarł po ciężkiej chorobie scenograf i malarz Andrzej Kreutz Majewski. Miał 74 lata. Zapisał się w historii przede wszystkim jako scenograf, jeden z najsłynniejszych w swoim pokoleniu; stworzył ponad 300 scenografii teatralnych i operowych. Plastyczny rozmach, monumentalny charakter, a zarazem barokowy przepych, przede wszystkim zaś mroczny, nierzadko apokaliptyczny nastrój - to główne cechy stylu Kreutza Majewskiego. Po studiach w krakowskiej ASP u Karola Frycza oraz w Rzymie u Fabricia Clerici zadebiutował jako scenograf w roku 1959, w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie przedstawieniem dramatu "Horsztyński". Trzy lata potem przygotował oprawę plastyczną przedstawienia baletowego "Święto wiosny" Strawińskiego, "Judyta" Honeggera i "Syn marnotrawny" Debussy'ego w Teatrze Wielkim w Warszawie co było początkiem jego związku z tą sceną, który trwał lat ponad czterdzieści. Od roku 1966 do 2005 Kreutz Majewski był naczelnym scenografem Opery Narodowej, wiele jego prac przeszło do legendy, m.in. "Otello" Verdiego, "Elektra" Richarda Straussa, "Borys Godunow" Musorgskiego, "Diabły z Loudun" Pendereckiego, "Turondot" Pucciniego, "Mistrz i Małgorzata" Reinera Kunada i "Nabucco" Verdiego. Pracował także poza Operą Narodową dla innych polskich scen, operowych i dramatycznych. W połowie lat 60. rozpoczął karierę międzynarodową; współpracował z tak renomowanymi teatrami, jak Covent Garden ("Salome" Richarda Straussa), Opera Paryska i Opera w Hamburgu ("Elektra"), Teatro Colon ("Król Roger" Szymanowskiego), a także Festiwal w Salzburgu ("De tempo rum fine comedia" Orffa) i Grand Theatre de Geneve ("Opowieści Hoffmanna" Offenbacha, "Medea" Cherubiniego, "Wozzeck" Berga). Wśród reżyserów, z którymi współpracował najczęściej, był Kazimierz Dejmek, Aleksander Bardini i Marek Weiss-Grzesiński. Sam również zajmował się reżyserią - na stołecznej scenie inscenizował "Króla Rogera" oraz "Pasję" według św. Łukasza Pendereckiego.
Jako malarz pierwszą indywidualną wystawę miał w roku 1957 w Teatrze Cricot-2 w Krakowie. Od tej pory jego obrazy, projekty i szkice wiele razy pokazywano w kraju i za granicą; w roku 1986 reprezentował Polskę na Biennale Sztuki w Wenecji. Bogaty zbiór jego prac znajduje się w Centrum Scenografii Polskiej Muzeum Śląskiego w Katowicach.
W latach 90. rozpoczął pracę jako pedagog, najpierw w ASP w Krakowie, potem w Warszawie. Pisał również artykuły o malarstwie i teatrze, był autorem dramatu "Narcissimo" oraz szkiców o malarstwie wydanych w książkach Locja i Dziennik 1984-2004. Jest także autorem rzeźb, m.in. "Kwadrygi Apollina" nad frontonem Teatru Wielkiego w Warszawie. Za swój dorobek artystyczny był wielokrotnie odznaczany, otrzymał m.in. Order Gloria Artis, nagrodę ministra kultury za wybitne osiągnięcia w dziedzinie scenografii.
