Ożywiona przeszłość
XIV Warszawskie Spotkania Teatralne
"Akropolis" jest chyba najtrudniejszym do wystawienia dramatem Wyspiańskiego. Jest to niespójny poemat dramatyczny; sceny inspirowane wawelskimi rzeźbami i gobelinami nie wiążą się w fabularną całość. Łączy je tylko myśl poety, trudno czytelna i zawikłana. Powitać należy wysiłek Teatru im. J. Słowackiego i pracę Krystyny Skuszanki, która podjęła się trudu scenicznego wyjaśnienia tego pięknego dzieła. Jej opracowanie tekstu i reżyserię cechuje jasność i precyzja, wielka kultura literacka i dbałość o piękne brzmienie poetyckiego słowa.
Ujrzeliśmy więc przedstawienie epickie, może trochę chłodne i statyczne (szczególnie w pierwszej części), lecz oddające uroki malarskiej wizji Wyspiańskiego, muzyczności i poezji. Fragmenty są urzekające, inne udały się gorzej. Jest to może teatr akademicki, lecz w dobrym tego słowa znaczeniu.
Walorem spektaklu jest staranność, z jąka mówią tekst Wyspiańskiego aktorzy. W przedstawieniu "Akropolis" cały zespół mówi tak, jak należy. Jedni grają lepiej, inni gorzej, lecz wszyscy są słyszalni, mówią pełnym, dźwięcznym głosem, dbając o plastykę i dobre brzmienie słowa.
O sukcesie przedstawienia decyduje część druga, biblijna opowieść o losach Jakuba, pełna prostoty, ciepła i humanistycznej treści. Tu zasługuje na wyróżnienie Zbigniew Bator, Jerzy Nowak, Maria Nowotarska, Aldona Grochal, Tomasz Międzik, Stefan Rydel i Marta Świętoniowska.
Funkcjonalną, dobrze pomyślaną i plastycznie bogatą scenografię zaprojektowała Ewa Tęcza. Wielką rolę odgrywa w tym przedstawieniu muzyka, skomponowana przez Adama Walacińskiego. Krystynie Skuszance udało się stworzyć widowisko, w którym realizuje się jedność słowa, obrazu i dźwięku. Jesteśmy tu blisko idei teatru totalnego, o którym marzył Wyspiański, wyprzedzając tak bardzo swój czas.
