Tancerze w rolach choreografów
"Bal życia" (choreogr. Bożena Klimczak, Natalia Fiodorowa, Dariusz Raczycki) w Operze Dolnośląskiej. Pisze Magda Talik w Słowie Polskim Gazecie Wrocławskiej.
Pod wieloma względami piątkowa premiera baletowa była oryginalnym wydarzeniem. Przede wszystkim soliści wystąpili jednocześnie w roli tancerzy i choreografów.
Pomarzyć o własnym elementarzu kroków w balecie jest naprawdę trudno. Na co dzień tańczy się do dawno wypróbowanych klasycznych układów. Taka właśnie forma, choć w nieco unowocześnionym kształcie, zainspirowała Natalię Fiodorową. W "Tańcu ze śmiercią" do muzyki z poematu "Hamlet" Czajkowskiego opowiada ruchem historię dobrze znaną z Szekspira. Zbrodnia, uczucie i szaleństwo nie do końca sprawdzają się jednak na scenie. Bez znajomości libretta niektóre wybory bohaterów pozostają enigmatyczne dla widza.
Niewątpliwie najciekawszym punktem wieczoru okazała się "Historia kilku pragnień", projekt Dariusza Raczyckiego rewelacyjnie korespondujący z muzyką Pata Metheny'ego. Z zapadni wyłania się oświetlona platforma z zaaranżowanym barem. Ludzie zajmują kolejne stoliki, barman leniwie przeciera szklanki. I dopiero, kiedy rozsmakujemy się w tym klimacie, pojawiają się bohaterowie. W tym fascynująca kobieta w czerwieni (świetna Beata Giza), która prowokuje wielu mężczyzn. Raczycki (sam w roli niekochanego męża) doskonale podpatruje rzeczywistość i złożone problemy uczuciowe swoich postaci. Nie do końca udało się to w spektaklu "Bal Życia" Bożeny Klimczak, od którego tytuł wziął cały projekt baletowy. Piosenek Agnieszki Osieckiej, choć w ciekawej i niełatwej choreografii, nie udało się do końca zaaranżować jako całego występu. Podobają się raczej poszczególne bohaterki, jak Dziewczyna z walizką (Marta Kulikowska de Nałęcz) czy Laleczka odtrącona (Paulina Woś).
Cieszy jednak, że w Operze duch autorski nie ginie, bo przykład Dariusza Raczyckiego pokazuje, że z pomocą kolegów tancerzy i nakładem własnej pracy można zrobić dobry show. W zgodzie z samym sobą.
