Testament Kantora
Pokazane wczoraj w TV przedstawienie Tadeusza Kantora "Dziś są moje urodziny" jest przeniesieniem z Teatru Cricot-2. Spektakl wybitnego artysty poznała już Europa i Ameryka. Prezentowany był również w Warszawie. Jego twórca nie doczekał premiery. Gdyby żył 6 kwietnia obchodziłby swoje urodziny, najprawdopodobniej prezentując ten spektakl.
"Dziś są moje urodziny" ma wartość specjalną - jest ostatnią pamiątką po wielkim artyście. Odbieramy go jako testament Tadeusza Kantora. Testament artysty i sztuki dwudziestowiecznej. Jak poprzednie, tak i ten, jest teatrem śmierci. Ale jest w nim także miejsce na miłość. Na miłość artysty i na miłość człowieka. Na tworzenie się nowego, twórczego życia. Śmierć i miłość fascynowały go chyba na równi.
W tym ostatnim, właściwie niedokończonym spektaklu, spotykamy znane nam już z poprzednich przedstawień postaci. Strzępy pamięci przywołujące z przeszłości członków rodziny, przyjaciół, fragmenty biografii wybitnych ludzi sztuki - tworzą przejmujące wrażenie. A wszystko na tle epoki, w ścisłym związku z wydarzeniami historycznymi, wojnami, toialiiaryzmami XX w., z rewolucją w sztuce. Myśli, przeżycia, wyobrażenia, pragnienia, lęki, wspomnienia Kantora. Ten Kantorowski świat raz po raz wypada z ram, mieszają się epoki, wydarzenia i pędzą w szaleńczym tempie, Ale cierpienie, sztuka, śmierć są wszechobecne.
Niezatarte wspomnienie u odbiorcy pozostawiło owo stojące przy stole puste krzesło i płynący z taśmy głos Tadeusza Kantora. Uzmysłowiło to nam, iż nie wszystko i nie wszystkich można zastąpić, że tego miejsca przy stole nikt już nie zajmie. A nie zajmie dlatego, że oto wraz z odejściem Tadeusza Kantora odeszła pewna epoka teatru.
Byliśmy wczoraj - dzięki teatrowi TV - świadkami czegoś niezwykłego, świadkami zamknięcia owej epoki i świadkami prawdziwego testamentu.
