Labirynt uczuć
Warstwa obyczajowa tej sztuki nadaje się do muzeum XIX wieku. Labirynt uczuć w niej przedstawiony jest uniwersalny.
Po "Miesiąc na wsi" Iwana Turgieniewa sięgnęła, znana przede wszystkim jako reżyser filmowy ("Bez miłości", "Krzyk", "Pokuszenie"), Barbara Sass. Głównymi bohaterkami dramatu są dwie kobiety - dojrzała dama i jej wychowanka, siedemnastoletnia dziewczyna. Pierwsza, mimo przeżytych lat, nie zaznała do tej pory żadnego żywszego uczucia, poza miłością do syna. Druga na miłość oczekuje.
Tak się stanie, że obie pokochają jednego mężczyznę. Powiernikiem starszej będzie jej cichy adorator. Młodsza ze swego sekretu "wyspowiada się" przed mądrzejszą rywalką. Rodzenie się i umieranie uczuć, ich nieprzewidziane drogi, afekty prawdziwe i pozorne, to temat toczącej się powoli opowieści.
Barbara Sass ze znajomością rzeczy obsadziła role głównych uczestników dramatu. Sceniczne studium budzenia się irracjonalnego uczucia, które zmienia nawet najbardziej ukształtowanego człowieka, przeprowadza doskonale Anna Radwan, "wypożyczona" do tego spektaklu ze Starego Teatru. Jej Natalia Pietrowna to dostojna dama, w której obudziło się dziecko. Młodą podopieczną Natalii Pietrowny, Wieroczkę, gra studentka PWST Urszula Grabowska, która, podobnie jak Jakub Palacz (Bielajew - obiekt wzruszeń obu pań), potrafiła wypełnić rolę niekłamanym młodzieńczym entuzjazmem.
Platoniczny kochanek Natalii, Rakitin, w kreacji Andrzeja Hudziaka (gościnnie, Stary Teatr) urasta do symbolicznej postaci człowieka, który mimo nieprzeciętnej mądrości i znajomości świata, nie może tego świata naprawić. Jego mądrość nie pozwala mu też wcale rozstrzygnąć na swoją korzyść gry uczuć, w której środku, mimo woli, się znalazł.
Jednym z założeń tej sztuki jest powolny, oparty głównie na inteligentnym dialogu, bieg akcji. To założenie, gdy zostało zbyt pieczołowicie spełnione przez reżysera, stało się, niestety, zabójcze dla spektaklu. Długie monologi, roztrząsania są momentami nie do wytrzymania.
Pojawia się nuda, a ona - zdaniem bohaterów tej właśnie sztuki - jest jedynym uczuciem niemożliwym do ukrycia.
