W pułapce pożądań
Gdyby nie kostium z epoki, Miesiąc na wsi Iwana Turgieniewa wystawiony w Starym Teatrze w Krakowie oglądałoby się jak współczesną tragedię namiętności.
Twój STYL: Gra Pani kobietę znudzoną mężem, która zakochuje się w studencie i walczy o niego z młodą dziewczyną. Jaka jest Pani bohaterka?
ANNA RADWAN: Obsesyjnie spragniona miłości. W tradycji wystawiania tej sztuki Natalia Pietrowna to z reguły dojrzała, czterdziestoletnia kobieta. Moja bohaterka zgodnie z wolą Barbary Sass, reżyserki spektaklu, ma tylko 29 lat. Granice pierwszej młodości przekroczyła niedawno i świat przeżywa wciąż bardzo intensywnie. Bywa gwałtowna. Dlatego wydaje się czasem demonem nienawiści.
TS: Co sprawia, że w imię miłości staje się zła?
AR: Dla Natalii miłość jest szansą na odrobienie straconych lat, na znalezienie sensu życia. Dąży więc do celu z niebywałą desperacją. Początkowo opanowana i zrównoważona pod wpływem namiętności na naszych oczach zmienia się w zimną i wyrachowaną intrygantkę. Kiedy dostrzega w swojej młodej wychowanicy rywalkę, miejsce odczuwanej uprzednio sympatii zajmuje gwałtowna zawiść. Jest gotowa złamać życie tej dziewczynie. To kobieta, którą opętała zazdrość. Aby być kochaną, jest zdolna popełnić najgorszą niegodziwość. Cóż z tego, że potem czuje niechęć do samej siebie? Nawet świadomość zadawanych sobie i bliskim cierpień nie jest w stanie ostudzić jej rozbudzonych pragnień.
TS: Czy krzywdząc innych, ma szansę zbudować własne szczęście?
AR: W dramacie Iwana Turgieniewa nie udaje się to nikomu. Jedni są zakochani bez wzajemności, inni kierują się w miłości egoizmem. W zakończeniu sztuki jeden z bohaterów mówi: "Wszelka miłość, szczęśliwa czy nieszczęśliwa, jest klęską, jeśli się jej człowiek odda bez reszty". Nie jestem pewna, czy się z tym zgadzam. Ale myślę, że każdy powinien sam rozstrzygnąć, co jest dla niego ważniejsze: namiętności czy rozsądek.
