Głośno, żywo, bełkotliwie
"Honorificabilitudinitatibus" ma opowiadać o historii Wrocławia. Roman Kołakowski, który napisał libretto do tego spektaklu, zgubił gdzieś drugą wojnę światową, a za najciekawszy okres w dziejach stolicy Dolnego Śląska uznał średniowiecze, które - według niego - było bardzo wesołe. Młodzież, która to zobaczy, może być przekonana, że zakonnice i zakonnicy modlili się umiarowanie. Za to jak się patrzy wywijali w rytmie... rock and rolla.
Ci, którzy zechcą dokształcić się z historii Wrocławia w operetce, srodze się rozczarują. Brak narratora powoduje, że wiele scen jest nieczytelnych. Przykładem choćby historia mieszczanina, który został katem. Musiał wykonać wyrok na przestępcy, który go okradł. Szkopuł w tym, że kat był osobą bez honoru (ten kiedyś coś znaczył). Mieszkał poza murami miejskimi, nawet w kościele musiał siedzieć w wyznaczonym miejscu, a na co dzień chodził w specjalnie oznakowanym ubraniu, aby czasami jakiś porządny obywatel się z nim nie zetknął. Mieszczanin, który został nagle katem, osunął się w czeluść towarzyską. Tego jednak ze spektaklu się nie dowiemy. Nie dopowiada tego także program, choć w tej sytuacji powinien.
"Honorificabilitudinitatibus" otrzymał formę wielu luźno powiązanych scen. Niby wszystko idzie chronologicznie, ale logiki w tym niewiele. Nie wiedzieć czemu scena mówiąca o Angelusie Silesiusie okraszona została sceną pasyjną. Nieczytelna w ogóle jest scena wyboru opata. Jest głośno, ale bełkotliwie. Im bliżej końca, tym więcej wątpliwości. I niejasności. Szkoda, że dla autora interesująca wydaje się tylko historia tak daleka. Ci, którzy zamieszkali we Wrocławiu po 1945 roku, również wydają się godni wzmianki. Nie są przecież gorsi ani nie lepsi od tych, którzy mieszkali tutaj przed nimi.
