Ten rewelacyjny Peszek
Gra ten spektakl już 35 lat. To swoisty teatralny rekord, by tyle pokoleń wychowywało się na tym samym tytule i w tym samym wykonaniu. O kim mowa? Oczywiście o Janie Peszku, którego "Scenariusz dla nie istniejącego lecz możliwego aktora instrumentalnego" autorstwa Bogusława Schaeffera zobaczymy po dłuższej przerwie w krakowskiej PWST. A skoro tak rzadko odwiedza nas ten mistrz scen, warto wybrać się na jego spektakl. Choćby po to by oprócz aktorskiego kunsztu zobaczyć, jak upływ czasu kompletnie artyście nie wadzi. Jego wigor, młodzieńcza sylwetka, sprawność godne są podziwu. Peszek tym monodramem daje koncert gry aktorskiej, tworząc z tekstu napisanego językiem filozoficznego traktatu cyrkowe wręcz widowisko, grając gestem, mimiką, barwą głosu i akrobatyczną cielesnością. - "Scenariusz..." grałem w tak niespodziewanych miejscach, jak lubelska piwnica w której ledwie się prostowałem, lotnisko, klepisko stodoły. Do pałacu Związku Kompozytorów Armeńskich w Erewaniu, jeszcze w czasach komunizmu, wbrew oczekiwaniu radzieckich władz przyszły tak straszne tłumy, że ludzie kipieli z budynku. Kawałek spektaklu grałem w jednej sali, z drugiej dochodziły krzyki, że też chcą obejrzeć, więc widzowie przenosili mnie tam na rękach, razem z wiolonczelą, w końcu wynieśli mnie na zewnątrz. Występowałem też w tak prestiżowych gmachach, jak Akademia Sztuk w Mexico City dla 40-osobowej śmietanki wybrańców, najświetniejszych umysłów. Nie, mój bohater jeszcze nie znudził mnie, tym bardziej, że czasy są mocno sfrustrowane i on z nimi dobrze koresponduje. Powiem więcej, nawet zdążyliśmy się zaprzyjaźnić. Tak więc trzymamy się dzielnie, oczywiście wyłącznie dzięki temu, że publiczność tak długo chce nas oglądać - powiedział aktor w jednym z wywiadów.
