Elektra
"Studio 63" zaprezentowało "Elektrę" Eurypidesa. sztukę wystawioną około 413 roku przed naszą erą, której wielkość i poetycką piękność umiemy odebrać i ocenić dziś także, mimo że temat antycznego mitu był niejednokrotnie już przedstawiany w wersjach teatralnych i filmowych.
Akcja "Elektry" Eurypidesa rozgrywa się nie w pałacowych komnatach, a przed wiejską chatą. Autor, w odróżnieniu od swoich wielkich poprzedników Sofoklesa i Ajschylosa spogląda na ateńską legendę z odrobiną sceptycyzmu, siły bogów nie mają już tej straszliwej mocy, czyny bohaterów, choć podyktowane ich wolą zyskują motywację psychologiczną, nie zyskują już tego tak heroicznego wymiaru, bo osadzone są w powszedniej codzienności. Staramy się tych bohaterów zrozumieć, poznać ich tragedię najzupełniej osobistą, musimy im współczuć. Bogowie pozostają na drugim planie.
Spektakl "Studia 63" w .reżyserii Adama Hanuszkiewicza wydobywał nie tylko poetyckość tekstu, ale i jego jakąś bardzo ludzką prostotę. Było to przedstawienie niezwykle oszczędne, a przez to przejrzyste i - wzruszające. Warto w tym miejscu dodać, że słyszeliśmy "Elektrę" w doskonałym, pięknie brzmiącym przekładzie Artura Sandauera i celowej, prostej scenografii Xymeny Zaniewskiej, z doskonale współbrzmiącym z tonem spektaklu podkładem muzycznym Edwarda Pałłasza.
Tytułowa rola była pięknym popisem aktorskim Zofii Kucówny. Siła przeżycia i ogromna surowość wobec siebie i - wobec tych, którzy zawinili. Żadnej pobłażliwości i - ukryty na dnie serca żal za pięknym życiem, wstrząs, gdy wyrok się spełnia i uczucie ulgi, że został już spełniony. Kucówna nie nadużywając ani gestu, ani głosu potrafiła przekonywająco - jeszcze raz trzeba użyć tego słowa - "prosto", po ludzku odzwierciedlić te uczucia jakich doznaje Elektra. Orestesem był Czesław Jaroszyński - oszczędny, surowy, rzadko kiedy podlegający wahaniom. Wśród wielu wykonawców warto jeszcze wymienić Józefa Maliszewskiego i Emilię Krakowską.
[data publikacji artykułu nieznana]
