Artykuły

"Poskromienie złośnicy" w reż. Tomasza Szymańskiego w Teatrze im. Fredry w Gnieźnie. Pisze Błażej Kusztelski w Gazecie Poznańskiej.

"Poskromienie złośnicy" na scenie teatru gnieźnieńskiego to komedia kreślona grubą krechą, w której zderza się typ macho z typem Ksantypy, agresja z przebiegłym zagłaskiwaniem, a pozorna dominacja z pozorną uległością,. Reżyser nawiązuje też niejako do Boyowej sentencji: "bo w tym cały jest ambaras, aby dwoje chciało na raz".

Pewną słabością przedstawienia jest to, że obie główne role nie wydobywają przyczyn agresywności Katarzyny (i zarazem tego, co ją u Petruchia pociąga), jak też nie pokazują walorów Petruchia jako uwodziciela. Stąd spektakl bardziej akcentuje objawy zachowań obojga partnerów niż ich psychiczne podłoże, skupiając się na swoistej grze i rywalizacji między reprezentantami obu płci. Bardziej też skłania się w stronę komedii dell' arte (z elementami kabaretu) niż komedii charakterów. Reżyser Tomasz Szymański nie zamierzał zresztą (i słusznie) łamać emploi obojga aktorów i czynić cokolwiek na siłę. Zderza po prostu dwa skrajne typy charakterologiczne i na pytanie: kto jest kim w tym związku, od powiada w finale z przymrużeniem oka: głową - mężczyzna, szyją -kobieta i z góry wiadomo już, że Kasia okręci sobie Petruchia wokół palca, bo najlepszy sposób na mężczyznę to nie tłamsić jego naturalnej potrzeby zachowania męskiej roli. Wtedy - jak to jest w finale - pozwala on bez ceregieli na związanie sobie rąk.

Współczesne, stylowe kostiumy podkreślają ponadczasowy charakter rywalizacji i obłaskawiania-oczywiście nie bez udziału uczucia, a podkład wyłącznie perkusyjny podkreśla burzliwy charakter i Kasi i jej związku.

Spektakl zdecydowanie lepszy, bardziej wartki - w II części, także dzięki udanym rolom, m.in.: Włodzimierza Kłopockiego (Vincencio), Andrzeja Malickie-go (Bakałarz) i Joanny Kulczyńskiej (Wdowa).