Nudne świrowanie
"Dzień świra" w reż. Igora Gorzkowskiego w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Pisze Dorota Szwarcman w Polityce.
Ta premiera reprezentuje szerszą tendencję pojawiającą się ostatnio na scenach: skłonność do adaptacji dzieł filmowych. "Dzień świra" Marka Koterskiego miał swego czasu status kultowy: nader wielu nieudaczników zobaczyło w Adasiu Miauczyńskim siebie. Marnie to świadczy o naszym społeczeństwie. Ale jeżeli nawet postać Adasia jest bolesną diagnozą, to część publiczności widzi w nim po prostu faceta, który głośno przeklina i ogólnie jest śmieszny.
Do jednych i do drugich zwrócił się, na zamówienie poznańskiego Teatru Wielkiego, Hadrian Filip Tabęcki, autor zarówno oratoriów rubikopodobnych, jak i muzyki do "Lejdis". Nie sposób więc było spodziewać się arcydzieła - i zaskoczenia nie było. Trywialność tej muzyki jest uzasadniona, bo sam bohater jest do bólu trywialny. To można więc wybaczyć, ale nie śmiertelną nudę. Film trwa 90 min, a opera w trzech aktach, z dwiema przerwami - trzy godziny.
Muzyka oscyluje między popem a - powiedzmy - Prokofiewem; zdarzają się drobne aluzje do klasyki operowej i Bacha (pod koniec), odzywają się też pewne echa "Króla Ubu" Pendereckiego (opery, w której w istocie po raz pierwszy na scenie operowej padło słowo nieparlamentarne - Scheisse, niemiecki odpowiednik francuskiego merde). U Tabęckiego niecenzuralne odżywki są równie częste jak u Koterskiego i wywołują one śmiech na widowni. Zachwytów jednak nie widać, raczej znużenie. Szkoda pracy artystów,z których obok kilku Adasiów Miauczyńskich (łącznie jest ich siedmiu - to patent kompozytora) daje się zauważyć Bartłomiej Szczeszek jako Syn i Monika Mych w roli Kobiety Życia; dodatkowym uatrakcyjnieniem jest obecność zespołu Audiofeels.
