Teatralne mistrium
"Zwiastowanie" w reż. Lembita Petersona w Teatrze Polskim w Warszawie. Pisze Mirosław Winiarczyk w idziemy.
Na Scenie Kameralnej Teatru Polskiego odbyła się premiera "Zwiastowania", dramatu religijnego francuskiego poety i dramaturga Paula Claudela. Ten pisarz i dyplomata (1868-1955) po nawróceniu w 1906 r. w licznych utworach poetyckich i dramatycznych ukazywał tajemnicę ludzkiej egzystencji w kontekście afirmacji wiary katolickiej. Dziś można go zaliczyć do klasyków literatury chrześcijańskiej XX w. Współcześnie jego dzieła są rzadko wystawiane, nie pasują bowiem do zalewającej nas lewackiej ideologii. Tym większa zasługa dyrekcji Teatru Polskiego, że zdecydowała się powierzyć estońskiemu reżyserowi Lembitowi Petersonowi realizację dzieła Claudela. Prawie czterogodzinny spektakl ma charakter wielkiego misterium o ludzkich namiętnościach, poszukiwaniu szczęścia, a przede wszystkim o próbach podążania człowieka za głosem Boga. Przedstawienie ma charakter ascetyczny, scenografia jest umowna, dialogi pięknie podane.
Akcja rozgrywa się w średniowiecznej Francji. Właściciel dobrze prosperującego gospodarstwa nagle postanawia udać się na wędrówkę do Jerozolimy. Kochającą żonę i dwie córki pozostawia pod opieką przybranego syna Jakuba, który ma ożenić się ze starszą córką. Jednak Wiolena odnajduje powołanie w służbie trędowatym, rezygnuje z małżeństwa i idzie za głosem sumienia. Jakub żeni się z kochającą go młodszą siostrą. Po kilku latach dochodzi do dramatycznego spotkania obu sióstr i cudownego wydarzenia, którego centralnym bohaterem jest nowo narodzone dziecko...
Spektakl jest niełatwy w odbiorze, dialogi są bogate w ewangeliczne cytaty, pełne emocji postaci mają zarazem charakter symboliczny. Na scenie oglądamy żywych ludzi i jednocześnie symbole ojcostwa, macierzyństwa, miłości i namiętności. Żywioł życia splata się na scenie ze sferą metafizyczną.
