Miejski dialog z percepcją
- Ludzie wychodzą na ulicę po to, by przeżyć święto i uczestniczyć we wspólnotowym przeżywaniu - mówi DARIUSZ JAROSIŃSKI, dyrektor artystyczny Międzynarodowego Festiwalu Sztuka Ulicy w Warszawie.
Rz: Czy efemeryczne działania artystyczne w prze strzeni otwartej zmieniają na stałe wizerunek Warszawy?
Tak, choć nie jest to łatwe. Pracuję tu od 13 lat i obserwuję, jak dzięki indywidualnemu podejściu artystów do przestrzeni jako takiej miasto zmienia swój charakter. Co prawda żadne miejsce nie jest przygotowane na wprowadzenie elementów dysharmonii. Miasto z założenia ma być szare, pionowo-poziome, rytmiczne, pozbawione indywidualności. Sztuka plenerowa uświadamia nam niebezpieczeństwo popadania w takie kanony estetyczne, uaktywniając naszą percepcję. Uczestnicząc w akcjach, dostrzegamy naturę obiektów, obok których dotąd przechodziliśmy bez refleksji. A przede wszystkim zaczynamy zauważać ich funkcję estetyczną.
Publiczność najczęściej wybiera przedstawienia widowiskowe - pełne fajerwerków i konfetti. Nieraz cyrkowa forma teatrów ulicznych dominuje nad treścią. Czy nie widzi w tym pan zagrożenia dla teatru?
Są tylko dwie formy, które przybrać może wydarzenie uliczne - tragedia lub komedia. Każda z nich jest słuszna. Godzę się ze stwierdzeniem, że czasem forma dominuje nad treścią, ale nie widzę w tym zagrożenia. Ludzie wychodzą na ulicę po to, by przeżyć święto i uczestniczyć we wspólnotowym przeżywaniu.
Pod pojęciem sztuka ulicy kryją się dziś już nie tylko wydarzenia teatralne, ale też instalacje czy projekcje filmowe. Skąd ta interdyscyplinarność festiwalu?
Sezon plenerowy trwa zaledwie kilka miesięcy - od końca kwietnia do października. Aby był zauważalny, musi odznaczać się dużą żywotnością i intensywnością wydarzeń. Pięć lat temu, gdy premier było coraz mniej, zacząłem poważnie obawiać się braku zainteresowania festiwalem. Właśnie dlatego wtedy po raz pierwszy zaprosiłem do współpracy artystów negujących swoją pracą marketingową komercyjną rzeczywistość, którą wszyscy zachłysnęliśmy się po zmianie ustroju państwa. Takie działania happeningowo-performatywne mają wiele wspólnego z teatrem. Teatr zaś przyciągnął filmowców. Wszystko razem doskonale ze sobą współgra.
