Zaburzenia treści myślenia
"Urojenia" w reż. Krzysztofa Rekowskiego Sceny Le Madame, Laboratorium Dramatu i Towarzystwa Autorów Teatralnych w Warszawie. Pisze Roman Pawłowski w Gazecie Wyborczej - Stołecznej.
Według definicji urojenia to "zaburzenia treści myślenia polegające na fałszywych przekonaniach". Towarzyszą psychozom i schizofrenii. Bohaterowie jednoaktówki "Urojenia" Pawła Jurka, zrealizowanej wspólnie przez Le Madame, Laboratorium Dramatu i Towarzystwo Autorów Teatralnych to para przeciętnych, młodych ludzi: ona chwilowo na bezrobociu, on pracuje w banku. Czas spędzają na oglądaniu telewizji i przeglądaniu kolorowych czasopism. A jednak świat, w którym żyją trudno nazwać normalnym, bo składa się z samych urojeń.
Paweł Jurek porusza temat medialnych stereotypów, które wdzierają się do świadomości młodego pokolenia. Analizuje wpływ na związki między ludźmi urojonej rzeczywistości, która płynie ze stron tabloidów, kolorowych czasopism i reklam telewizyjnych. Anika i Patryk żyją problemami bohaterów z pierwszych stron "Życia na gorąco": Jolki Kwaśniewskiej, która "ma fajne buty", Kory, która "jest w ciąży" i Magdy Wójcik, której "życie zmieniło się, odkąd w jej małżeństwie pojawił się kryzys". Posługują się między sobą infantylnym językiem SMS-ów i kręcą amatorskie filmy ze sobą w roli głównej. Urojony świat kolorowych gazet nie może jednak ukryć zakłamania i emocjonalnej pustki ich prawdziwej egzystencji.
Reżyser Krzysztof Rekowski podkreślił absurdalny klimat dramatu Jurka, jego przedstawienie to karykatura telewizyjnych talk-show typu "Kasia i Tomek" czy "Na każdy temat" (jest nawet bębniarz, który na żywo towarzyszy aktorom). Robert Koszucki i Martyna Peszko zagrali znudzonych konsumentów popkultury tak autentycznie, jakby znali ich osobiście. Uwagę przyciąga zwłaszcza Peszko, która jako Anika zmienia kolejne maski jak kanały w telewizji. I tylko autentyczny śmiech publiczności przypomina, że nie jesteśmy w telewizyjnym studiu, ale w teatrze. Jest to śmiech, który raz po raz więźnie w gardle.
