Dzieci wybitnych artystów
Od wielu lat zajmuję się dziećmi artystów. Oczywiście nie wszystkich. Głównie interesują mnie potomkowie postaci wybitnych, a wśród nich szczególnie tacy, którzy wzrastając w kręgu artystycznej rodziny, zapragnęli również zostać artystami - pisze Sławomir Pietras w Tygodniku Angora.
Sytuacja jasna - powiecie - i nic bardziej prostego. Być synami Ładysza, córką Szczepkowskiego i wnuczką Parandowskiego lub potomkiem baletowego rodu Wrzosków czy Świtały to droga do sceny i kariery po prostu otwarta.
Nic bardziej bałamutnego. Nasze środowisko jest szczególnie okrutne i bezwzględne. Tylko dzieci tancerzy wiedzą, ile trzeba było wylać łez, zaciskając zęby w szkole baletowej pod pręgierzem znanych nazwisk rodziców, by wreszcie po latach morderczej pracy i utraconego dzieciństwa stanąć na własnych nogach i udowodnić, czym się dysponuje w swej sztuce.
Tylko potomkowie śpiewaków pamiętają, po jakich wątpliwościach, zniechęceniach i złośliwościach otoczenia mogli sami zacząć śpiewać, bez ciągnięcia za sobą ogona dokonań rodziców.
A przyjrzyjcie się karierze Marii Seweryn. Dopiero po ewentualnym doszukaniu się fizycznego podobieństwa do ojca oraz temperamentu i dokonań scenicznych matki zaczynamy dostrzegać (przy dobrej woli!), że mamy do czynienia z aktorką wielce indywidualną, utalentowaną i poruszającą.
Wśród najmłodszych tenorów pojawił się niedawno Tomasz Tracz. Muzykalny, z ładnym głosem lirycznym, utalentowany aktorsko, z dobrymi warunkami scenicznymi. Jest synem wicedyrektora Opery i wziętej scenografki. Wśród przodków ma dwóch stryjów - dyrygentów i babkę Halinę Słoniowską, która kreacją Halki otworzyła powojenne dzieje gmachu warszawskiego Teatru Wielkiego. Już trzeci sezon Tomek stara się zaangażować na stałe do któregoś teatru, co jest warunkiem dalszego rozwoju i kształtowania jego osobowości. Nadaremnie. Na Turniejach Tenorów entuzjastycznie przyjmowany jest przez publiczność, ale dyrektorzy teatrów (nie wyłączając tatusia) zamiast zainwestować w młodzieńca, wolą oszczędzać etaty.
Zdarzają się córki i synowie artystów, którym życie - delikatnie mówiąc - pomieszało w głowach.
W Poznaniu chodzi po mieście córka zmarłej przed laty gwiazdy operowej, wzdycha głosem matki, cytuje jej sentencje, a nawet - mimo że urzędniczka - próbuje uczyć śpiewać wokalną metodą nieboszczki. Również w Poznaniu pewna reżyserka nosząca nazwisko wybitnego polskiego malarza skiereszowała niedawno nie do poznania "Cyganerię" Pucciniego. Córka największego w przeszłości naszego barytona nagle zaczęła uprawiać malarstwo, ze skutkiem co najwyżej godnym miana pacykary. Ostatnio słyszę też o pożałowania godnym zamknięciu w przytułku wybitnej ongiś warszawskiej sopranistki dramatycznej przez jej trudną w dzieciństwie, a bezduszną obecnie jedyną córeczkę.
Są jednak również zdecydowanie pozytywne przykłady potomków wybitnych artystów. Grażyna jest wzorem dbałości o pamięć o swym niezapomnianym ojcu Bogdanie Paprockim. Anna z powagą kontynuuje karierę Jerzego Marchwińskiego, swego ojca, wybitnego akompaniatora, i matki - pięknogłosej śpiewaczki i pedagoga Haliny Słonickiej, po której odziedziczyła urodę, wdzięk i dowcip.
Ojcowie Macieja Stuhra i Bartosza Opani pozostają zapewne dumni z teatralnych i telewizyjnych karier swych synów. To samo dotyczy Krzysztofa Jaślara, którego syn Filip od wielu lat jest najwybitniejszym skrzypkiem wśród kabareciarzy i najlepszym kabareciarzem wśród skrzypków (Grupa MoCarta).
Wreszcie Zuzanna Łapicka-Olbrychska. Jej wieczoru autorskiego słuchaliśmy ostatnio na IV Festiwalu Krystyny Jandy w Lądku-Zdroju. Z rozległą wiedzą, swobodą barwnej narracji, dowcipem, ogładą towarzyską i urokiem osobistym mówiła blisko dwie godziny o przyjaźni z bohaterką festiwalu, jako że taki był cel tego spotkania. Zachęcona przez tłumnie zgromadzoną publiczność odważyła się na przejmującą refleksję o swym zmarłym niedawno wspaniałym ojcu. Zaskarbiła sobie naszą wdzięczność i szacunek, a mnie natchnęła do tych kilku uwag na temat dzieci wybitnych artystów.
