"Bez awantur, proszę..."
Jedną ze scen, które z powodzeniem realizują znacznie więcej, niż program "walki o przetrwanie" jest Teatr Polski we Wrocławiu. Widocznym, acz może nie najważniejszym tego efektem stały się ostatnio... programy teatralne. Doświadczenie i wyczucie Marii Dębicz, od lat jednego z czołowych polskich redaktorów programów z powodzeniem wspierają: Andrzej Ślusarski (dbający o poziom graficzny) i Hanna Witkowska-Lis (specjalista od spraw wydawniczych). Właśnie, przed paroma dniami, przy okazji "Awantury w Chioggi" Goldoniego - najnowszej premiery na scenie kameralnej, mieliśmy okazję zapoznać się z kolejnym sukcesem wymienionej wyżej trójki. Sztywna, kartonowa, lakierowana okładka, stonowana kolorystyka - czyli poziom edytorski oraz zawartość merytoryczna, sprawiają, iż to kilkunastostronicowe dziełko z przyjemnością bierze się do ręki.
"Awantura w Chioggi" to spektakl pozbawiony jakichkolwiek wartości. Jedyne uzasadnienie, sądząc po efekcie, jego wystawienia, mógłby stanowić walor edukacyjny. Realizatorom powinno jednak chodzić o coś więcej, niż zapoznanie młodzieży z twórczością czołowego reformatora komedii dell'arte. Tym bardziej, że reżyserami w tym "wypadku" byli profesjonaliści teatralnego kunsztu - Maciej Wojtyszko i Jerzy Schejbal.
Spektakl sprawia wrażenie nie tylko że nie przemyślanego, ale nie przygotowanego. Zupełny brak lekkości, brak dowcipu, tempa, chaos konwencji i wszechpotężna nuda.
Być może, zawinił tu dobór obsady. Było to dla mnie oczywiste, zwłaszcza w przypadku pań, z których jedynie Grażyna Krukówna (Orsetta) wyszła obronną ręką. Lekko, bez widocznego wysiłku, poradził sobie z rolą Jerzy Schejbal (Koadiutor). Na brawa zasłużył też Waldemar Głuchowski (Fortunato). To jednak niestety za mało na spektakl.
