Artykuły

16 listopada w Theater Ulm odbyła się prapremiera sztuki Michała Walczaka "Polowania na łosia" w reżyserii Fanny Brunner.

Prasa donosi:

"Niemiecka premiera "romantycznej komedii" z Polski - niecodzienne wydarzenie w teatrze w Ulm. Polowanie na łosia Michała Walczaka: śmieszne, absurdalne, dobrze zagrane, gorąco oklaskiwane. Aktorzy grają wyśmienicie. Florian Stern to swojski mięczak o nerwowym głosiku, a równocześnie nieskrywanym chłopskim sprycie. Agłaja Stadelmann wciąż zaskakuje jako Eliza, potrafiąca wcielić się w każdą postać: od beksy po bezlitosną heterę, a Volkram Zschiesche w roli Pasta uosabia wszystkie cechy typowego donżuana. Sukcesem inscenizacyjnym jest również przedstawienie konfliktu małżeńskiego teściów, którzy wkrótce wezmą rozwód, poprzez zamianę płci. Obsadzenie aktora w roli żony, a aktorki w roli męża odsłania wzory zachowań. Christel Mayr jest nędznym, hałaśliwym satrapą Romualdem, a Gunther Nickles biuściastą, serdeczną Myszką o koloraturze wyblakłej Królowej Nocy. stwierdza na koniec Eliza. Naprawdę dowcipne."

(Jürgen Kanold, "Strzał w dziesiątkę", Südwest Presse Online, 19.11.2012)

" Kiedyś to było pięknie. Mężczyzna zdobywał kobietę, prosił jej ojca o rękę, a za to własną mógł unieść, kiedy mu tylko przyszła na to ochota. Jasne stosunki! Bohaterowie sztuki "Polowanie na łosia" znanego, młodego, polskiego dramatopisarza Michała Walczaka w inscenizacji teatru w Ulm wydają się podświadomie tęsknić za takim porządkiem. W każdym razie nie radzą sobie z nową wolnością. Eliza chce wyjść za mąż, bo "nie chce czekać, aż do tego dojrzeje" Konrad, narzeczony, który denerwuje się na samą myśl o formalnym proszeniu jej rodziców, generała i śpiewaczki operowej, o rękę. Rozpaczliwy seks w jego wykonaniu staje się skrytą próbą ucieczki do łona matki. Lecz mężna narzeczona też się boi i zaprasza swojego byłego terapeutę, który uwiódł ją, kiedy była młodą dziewczyną. Na tej osnowie Walczak zbudował komedię bulwarową, słodko-gorzki romans i farsę o brutalnych przemianach społecznych zza niegdysiejszą żelazną kurtyną. Były kochanek pojawia się, dochodzi do walki, kochanek umiera, jego zwłoki należy ukryć, zanim przyjdą rodzice. Niestety podczas ceremonii oświadczyn okazuje się, że trup ożył. Fanny Brunner oryginalnie połączyła brawurowe sceny z sekwencjami granymi w zwolnionym tempie, wywołującymi salwy śmiechu. () Prawdziwą przyjemnością jest duet narzeczonych Elizy i Konrada. A zwłaszcza Agłaja Stadelmann to prawdziwy wulkan energii: gospodyni domowa ("lepiej zetrzyj mózg, zanim zastygnie"), jako analityczka ("już nie miałam ochoty ukrywać przed tobą, jak jestem zła") i biczowniczka ("co z ciebie za mężczyzna, który nie potrafi zabić drugiego"). Błyskawicznie zmienia rejestry i umiejętnie cieniuje najróżniejsze uczucia podobnie jak jej postać używa kobiecej broni. Florian Stern jako Konrad z początku jest nieco rozkojarzony w roli niezdolnego do podjęcia decyzji niedołęgi. Zdecydowanie lepiej radzi sobie z postacią narzeczonego zatwardziale dowodzącego męskości w scenie zabójstwa rywala przebranego w kostium łosia. Oboje ucieleśniają zdecydowanie coś więcej niż parodię walki płci i wynikających z tego nieporozumień. "Polowanie na łosia" bezlitośnie ujawnia absurd sytuacji ludzi, którzy w innym systemie dorastali, a w innym przychodzi im spędzić dorosłe życie.

(Steffen Becker Wolność nie jest rozwiązaniem (nachtkritik.de)

***

Michal Walczak Die Elchjagd (Polowanie na łosia)

przekład: von Doreen Daume

Reżyseria: Fanny Brunner, scenografia: Mona Hapke, dramaturgia: Daniel Grünauer.

Aktorzy: Christel Mayr, Aglaja Stadelmann, Gunther Nickles, Florian Stern, Volkram Zschiesche

premiera: 16.11.2012, Theater Ulm, Niemcy