Komizm i psychologia
"32 omdlenia" w reż. Andrzeja Domalika w Teatrze Polonia w Warszawie. Pisze Wiesław Kowalski w serwisie Teatr dla Was.
Na "32 omdlenia" w Teatrze Polonia po bilety ustawiają się kolejki, zapisy na wejściówki rozpoczynają się już na kilka godzin przed pierwszym dzwonkiem. Przedstawienie ma oczywiście charakter popisu aktorskiego doprowadzającego publiczność do nieopanowanych salw śmiechu, koncertu mistrzowskiego, który naprawdę warto zobaczyć, tyle że jego atutem są wyważone proporcje między tonem serio a buffo.
Każdy z aktorów gra tutaj po kilka postaci, można więc w pełni docenić umiejętności bardzo wyrafinowanych odmian komizmu i aktorstwa psychologicznie prawdziwego. Role Jerzego Stuhra (rewelacyjny w roli brutalnego, zimnokrwistego gbura w "Niedźwiedziu") i Krystyny Jandy stoją momentami na granicy aktorskiej szarży, ale absolutnie mieszczą się w estetyce spektaklu, w którym Andrzej Domalik skupił się przede wszystkim na aktorach, relacjach między nimi i na stworzeniu właściwego klimatu dla każdej z trzech opowieści. Siłę rażenia "32 omdleń " stanowi przede wszystkim przeogromna dawka komizmu sytuacyjnego szalenie umiejętnie i inteligentnie wydobyta z użytych tekstów, znakomicie skomponowanych z komizmem Czechowowskiego języka. Na szczególne uznanie zasługują niezwykle zabawne, szczegółowo dopracowane w najmniejszym geście i działaniu, szlachetnie wystylizowane postaci zagrane - jakby w kontraście do wspomnianego wcześniej duetu - przez Ignacego Gogolewskiego. Aktorom pomaga też przestrzeń, która w żaden sposób ich nie ogranicza i nie skazuje - jak to bywa w sytuacjach gdy każe się Czechowa grać w klasycznych wnętrzach mieszczańskich z końca XIX wieku - do ciągłej kontroli możliwości ruchu. Niemalże pusta scena Polonii podbija jeszcze płynącą ze sceny czystość przekazu, dodając spektaklowi lekkości i swoistej spontaniczności interpretacyjnej. Wszystko biegnie tutaj swoim równym rytmem. Sceny ekspresyjne umiejętnie są kontrapunktowane monologami, które choć na chwilę pozwalają publiczności odetchnąć przed kolejnym wybuchem niepohamowanego śmiechu.
