Wierzę, że śmiech może być terapią
Kiedy po "Kabareciku Olgi Lipińskiej" posypały się propozycje mówione gwarą, przaśne, zaczęłam odmawiać grania takich ról. Bałam się ślepego zaułka - mówi aktorka teatru Syrena, Hanna Śleszyńska.
Jolanta Gajda-Zadwoma : Czy kobiety częściej się z siebie śmieją niż mężczyźni?
HANNA ŚLESZYŃSKA: Jeśli są takie jak bohaterka monodramu "Kobieta pierwotna", z którym jeżdżę po Polsce, to tak. Ewa nie jest wymodelowana przez Photoshopa. Lubi i akceptuje siebie. Nie boi się mówić wprost o swoich potrzebach.
Na scenie w "Kobiecie pierwotnej" czy w sztuce o hollywoodzkiej gwieździe "Własność: Judy Garland" jest pani uwodzicielska, atrakcyjna, a w serialach widzimy: Auguścikową, Jadzię, Lodzie...
- Te kobiety mnie ujmują. Gram je z sentymentem, przywołując obrazy z dzieciństwa. Rolę Józi z "Bożej podszewki" dedykowałam np. mojej ciotecznej babci Lucynce. Zawsze w chustce na głowie, z włosami zawiniętymi w malutki koczek, dreptała z nieodłączną torebką, w której miała książeczkę do nabożeństwa. Czerpię profity z budowania takich postaci, bo ludzie nie boją się do mnie podejść i przelewają na mnie sympatię, którą mają do bohaterek.
Nigdy się pani nie buntowała?
- Kiedy po "Kabareciku Olgi Lipińskiej" posypały się propozycje mówione gwarą, przaśne, zaczęłam odmawiać grania takich ról. Bałam się ślepego zaułka, ale udało się go uniknąć nawet przy długoterminowych produkcjach, takich jak "Kabaret Olgi Lipińskiej", "Rodzina zastępcza" czy "Daleko od noszy".
Pomogło poczucie humoru?
- Zdecydowanie tak. Pojawia się ono także w spektaklu o Garland, wspaniałej artystce zniewolonej przez kontrakty, osaczonej, uzależnionej. Poprzez historię Judy opowiadamy też o innych, choćby Amy Winehouse, Michaelu Jacksonie czy Elisabeth Taylor... Ale nie ponuro. Wierzę, że uśmiech, a jeszcze lepiej śmiech, to najlepsza terapia.
