"Vivant Poznańczanie!"
Warszawskie Spotkania Teatralne
Chciałoby się napisać więcej o tym przedstawieniu, chciałoby się napisać więcej o tym teatrze. Już trzeci rok prowadzi Izabella Cywińska Teatr Nowy w Poznaniu, nadając swym poczynaniom płynny rytm kontredansa, w którym figury najbardziej efektowne wypadają w najbardziej fortunnych momentach: Festiwal Kaliski - sukces "Opery za trzy grosze", festiwal wrocławski - sukces "A jak królem. a jak katem będziesz", dzisiejsze Spotkania - wielki sukces "Szkoły błaznów" Ghelderode'a. Zawistni szepczą, że inne pas w tym kontredansie mniej udane. A cóż nas to obchodzi, skoro możemy cieszyć się tym, co widzimy...
"Szkołą błaznów" cieszyć się można szczerze. Spektakl w swej stylistyce niezmiernie jednorodny, konsekwentny, wyważony, a samą stylistyka potrafili reżyser (CONRAD DRZEWIECKI) oraz scenograf (KRZYSZTOF PANKIEWICZ) zestroić idealnie z nastrojem tekstu, z niego biorąc podniety dla rozwiązań przestrzennych, dla kompozycji ruchowych. Że spektakl jest nieledwie tańczony, nic dziwnego, skoro realizował go właśnie Drzewiecki. Ale owe roztańczenie utrzymane jest w żelaznych rygorach dyktowanych przez wzorce brane od Breughla, Jordaensa, Boscha. Malarskość każdego nieledwie gustu powoduje, że całość obrazu staje się gęsta od wewnętrznych znaczeń, a skalę odniesień może każdy widz rozszerzać mocą własnej wyobraźni. Surrealistyczny dramat Ghelderode'a odsłania przed nami swe pełne okrucieństwa uwagi o absurdalności ludzkich losów, o nieosiągalnej tajemnicy szczęścia, o smutku prawdy, której zaznanie nie jest - Deo gratias! - wszystkim dane.
Nauczycielem naszym jest w tej szkole mistrz błaznów, Szalej, którego Janusz Michałowski ukazuje z tak urzekającą subtelnością środków, że chciałoby się rzecz, iż poetycko. Pełną sadyzmu i furiackich pasji postać Onestryka gra Tadeusz Drzewiecki, z kohorty błaznów należałoby wyróżnić Wiesława Komasę i Michała Grudzińskiego. Choć właściwie należałoby wymienić wszystkich.
