Szczepkowska czy Olbrychski?
Średnia inteligencji, talentu i wdzięku aktorów i reżyserów gejowskich jest dzisiaj wyższa niż heteryków z powodów, o których długo i ciekawie można by dyskutować, gdyby nie głupkowate zaperzenie w tej sprawie po obu stronach. W moim środowisku operowo-baletowym widać to jeszcze wyraźniej, ale działa też tu sporo utalentowanych ludzi heteroseksualnych i jakoś sobie radzą, pod warunkiem, że nie czytają recenzji. Te są rzeczywiście zdominowane przez miłośników tak zwanej kultury gejowskiej - pisze Marek Weiss na swoim blogu.
Jednym z najbardziej szkodliwych pytań, jakie można zadać dziecku, jest "kogo bardziej kochasz: mamusię, czy tatusia?" To początek długiej drogi edukacyjnej prowadzącej do przekonania, że nie ma szans na syntezy, że świat to podziały, konflikty sumienia i uczuć, wieczne wybory i rozterki.
Z całym szacunkiem dla zachowania proporcji, podobne rozterki przeżywałem ostatnio za sprawą przebiegłej Moniki Olejnik, co z niewinnym uśmiechem potrafi rozmówców wpuścić w malinowy chruśniak, z którego nie ma mądrego wyjścia. Obie wymienione w tytule osoby kochałem w latach mojej młodości z całego serca i uważałem za swoich najbliższych przyjaciół. Przyjaźń w nawale zajęć i zdarzeń zwietrzała, ale miłość i szacunek pozostały bez szwanku. I nagle tych dwoje cudownych ludzi zostaje postawionych naprzeciw siebie i namawia się ich do walki ze sobą ku uciesze gawiedzi w żenującej i nadętej do granic idiotyzmu dyskusji o homoseksualistach.
I Joasia i Daniel są ludźmi mądrymi i szlachetnymi. Oboje nie mają nic wspólnego z zawziętymi wojownikami ekstremistów po obu stronach barykady. Ale media starają się ich wmanewrować w ten podniecający ludową wyobraźnię spór, bo oglądalność dzięki temu rozkosznie rośnie i reklamodawcy od razu są łaskawsi. A przecież spór jest oparty na fałszywych pytaniach i tezach omijających szanse szczerej rozmowy na ten śliski temat. Nawet żartobliwe słowa naszego legendarnego noblisty, które rozpaliły te emocje, są przekręcane i używane niecnie. Wałęsa, uznany przez agresywnych komentatorów za homofoba, popiera przecież związki partnerskie i przyznanie homoseksualistom wszystkich należnych im praw, Joasia popiera przyznanie tych praw tak samo jak "duchowy gej" Daniel. Słowa "za murem" były przecież żartobliwą ripostą na prowokacyjne pytanie dziennikarza, czy mają siedzieć w sejmie "pod ścianą", a nie nawoływaniem do holocaustu, jak to niektórzy interpretowali. Joasia nie miała zamiaru mścić się na Lupie za "położenie roli", jak to nazwał inny aktor, tylko zabrała głos w sprawie ataku na kolegę, który nie pierwszy i nie ostatni został zbesztany za to, że ośmielił się podnieść rękę na "święte krowy" jakimi stali się w teatrze polskim artyści - geje, co każdy w środowisku widzi, ale się tym nie ekscytuje, bo to niestosowne.
Średnia inteligencji, talentu i wdzięku aktorów i reżyserów gejowskich jest dzisiaj wyższa niż heteryków z powodów, o których długo i ciekawie można by dyskutować, gdyby nie głupkowate zaperzenie w tej sprawie po obu stronach. W moim środowisku operowo-baletowym widać to jeszcze wyraźniej, ale działa też tu sporo utalentowanych ludzi heteroseksualnych i jakoś sobie radzą, pod warunkiem, że nie czytają recenzji. Te są rzeczywiście zdominowane przez miłośników tak zwanej kultury gejowskiej, ale to stan przejściowy i wierzę, że nie trzeba będzie zakładać stowarzyszenia przeciwko heterofobii.
Zarówno szanowany przeze mnie dyrektor IT Maciej Nowak, jak wybitny krytyk Roman Pawłowski, którzy od lat rządzą polskim teatrem i ustawiają jego hierarchię podług swego gustu i wrażliwości, nie dają nikomu powodu do oskarżania ich o inne, niż artystyczne kryteria wygłaszanych ocen. Ale o tym wszystkim, droga Joasiu, będzie można spokojnie pogadać dopiero wtedy, gdy z naszych ulic znikną haniebne hasła "Żydzi i pedały do gazu", a w sejmie ciemnota poselska da się wreszcie przekonać, że wszystkim należą się te same prawa.
