Artykuły

Każda rola Wiesława Michnikowskiego jest rolą dużą. Szczególnie w repertuarze klasycznym. Jest on jednym z niewielu aktorów, którzy potrafią odkurzyć role sprzed półtora wieku i zagrać je tak, że wydają się współczesne. Fredro opisuje społeczeństwo w czasie przeprowadzki: z jednego porządku społecznego w inny, z jednego systemu zależności w drugi. A w czasie przeprowadzki (jest to zresztą scena otwierająca spektakl) robi się bałagan. Rzeczy wartościowe mieszają się z pozbawionymi wartości, sprzęty nie mogą odnaleźć swego miejsca. Podobnie wyglądało społeczeństwo polskie tuż po zakończeniu wojen napoleońskich. Wielka armia niosła nie tylko zgiełk bitewny ale nowoczesny Kodeks Napoleona i możliwości zarobków na dostawach dla wojska. Jednym z takich nowobogackich jest właśnie Pan Geldhab (nazwisko mówiące: mający pieniądze). Pragnie on swoją sytuację finansową podeprzeć prestiżem mariażu córki z księciem. Ten zaś (Wojciech Wysocki), roztrwoniwszy pieniądze, naciskany przez dłużników, gwałtownie potrzebuje zastrzyku finansowego. Panna Flora (Małgorzata Pieńkowska) jest rozdarta między sentymentalny romantyzm wynikły z lektur, a całkiem przyziemny snobizm. Była ona zresztą po słowie z dziarskim kawalerzystą białych ułanów Lubomirem (Artur Żmijewski), naiwnym, dumnym i mało inteligentnym - jak przystało wojskowemu. Jego uczuciowe wysiłki są wspierane przez groźnego Majora (Matyjaszkiewicz), tak przyzwyczajonego do ówczesnego pola bitwy, że i problemy miłosne próbuje rozwiązać krzykiem rozkazu. Wszystkie postacie są pełne wad. Bawią nas jednak i śmieszą. Niemała w tym zasługa reżyserii Andrzeja Łapickiego, który nie bez racji uważany jest za najlepszego interpretatora Fredry. A poza tym w domu Geldhaba na centralnym miejscu umieszczony jest, wystylizowany na tabernakulum, pełen walorów sejf. I to jest właśnie bardzo współczesne.