Artykuły

"Halka" w reż. Laco Adamika w Operze Dolnośląskiej we Wrocławiu. Pisze Magdalena Talik w Słowie Polskim - Gazecie Wrocławskiej.

Zgodnie z przewidywaniami Ewy Michnik, "Halka" w inscenizacji Laco Adamika nie trafiła w gusty starszej części publiczności. Trudno jednak powiedzieć, dlaczego. Spektakl nie jest tradycyjny, ale też nie tak modernistyczny, jak się obawiano.

Laco Adamik próbował walczyć ze stereotypami, jakie cechują kolejne przedstawienia "Halki". Nie do końca udany był to pojedynek, choć spektakl ma kilka pomysłowych rozwiązań.

Na początku reżyser wykorzystał uwerturę, zazwyczaj graną przy spuszczonej kotarze, do swego rodzaju zapowiedzi. Zobaczyliśmy początek romansu Halki i Janusza. Na ekranie wyświetlane są z projektora splatające się dłonie, na scenie dwoje tancerzy odgrywa wstęp do pierwszego aktu.

Bardzo pięknie zaaranżowana została aria Jontka "Szumią jodły na gór szczycie". Modernistyczna scenografia przypominająca sople lodu pod wpływem odpowiedniego światła doskonale "zagrała" las. Autorka kostiumów Barbara Kędzierska zróżnicowała kolorem stroju grupy społeczne. Janusz i wysoko urodzeni paradowali w białych smokingach, górale w czarnych garniturach. Efekt popsuły mało gustowne suknie tancerek w mazurze.

Para głównych bohaterów, Tatiana Borodina (Halka) i Oleg Łychacz (Jontek), wyszła obronną ręką, śpiewając polski tekst, choć wokalnie brakowało im dojrzałości. Doskonale wypadły chór i orkiestra.

Realizatorzy uciekali od cepeliady, jaka cechowała wiele poprzednich realizacji "Halki". Paradoksalnie publiczność największymi brawami nagrodziła tańce góralskie i arię Jontka. Spektakl zakończyła owacja na stojąco, kierowana raczej pod adresem Ewy Michnik, której udało się powrócić do budynku opery, niż samej "Halki".