Artykuły

Wybitny reżyser, autor sztuk teatralnych, pedagog, twórca Teatru Telewizji i telewizyjnej "Kobry", współtwórca miesięcznika "Teatr" barwna i niezapomniana postać teatru. To on z wielkim zapałem i zaangażowaniem tworzył pierwsze spektakle telewizyjne, zaczynając swoją działalność w roku 1953, kiedy to na Pradze, przy ul. Ratuszowej, powstało Eksperymentalne Studio. Po przeniesieniu na plac Powstańców przygotował pierwsze przedstawienie telewizyjne, które zapoczątkowało działalność Teatru Telewizji. Był to lipiec 1953 roku, a sztuka nazywała się "Okno w lesie" i transmitowana była ze studia na żywo dla nielicznych posiadaczy telewizorów. Sprzęt był prymitywny, a oświetlenie "grzejące" w taki sposób, że wszyscy ocierali pot z czoła, męcząc się niemiłosiernie. Dla dzisiejszych twórców jest to wprost niewyobrażalne. To on przez 30 przeszło lat realizował w Teatrze TV polską i światową klasykę, odnosząc się do niej z największym szacunkiem.

Z jego też inicjatywy narodził się telewizyjny Teatr Kobra preferujący przedstawienia sensacyjne lżejszego gatunku. Z biegiem lat cała Polska co czwartek zasiadała obowiązkowo przed telewizorami, aby oglądać jego przedstawienia. Przygotowywał je z niezwykłą precyzją. Odznaczały się lekkością, dobrym smakiem i bezbłędną obsadą. Pracując w telewizji, nie tracił kontaktu ze scenami dramatycznymi i muzycznymi w całym kraju. Poza Warszawą, gdzie reżyserował w teatrach: Powszechnym, Klasycznym, Rozmaitości, Komedia, Syrena i Teatrze Ziemi Mazowieckiej, współpracował z teatrami Lublina, Poznania, Radomia, Zabrza i Gliwic.

Józef urodził się w Jaśle w rodzinie inteligenckiej, ale całą młodość spędził we Lwowie, gdzie rozwijał swoje talenty, ucząc się gry na fortepianie w Konserwatorium. Studiował także polonistykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza, gdzie obronił pracę doktorską. W czasie wojny jako żołnierz Wojska Polskiego został internowany i wywieziony do obozu jenieckiego w Niemczech. Tam zorganizował wraz z Leonem {#au#}Kruczkowskim teatr, którym kierował i w którym reżyserował. W roku 1946 powrócił do Polski i początkowo pracował jako urzędnik w Ministerstwie Kultury. Wkrótce wraz z Janem {#os#}Nepomucenem-Millerem{/#} założył miesięcznik "Teatr", który przetrwał do dzisiaj, tak jak Teatr Telewizji.

Na początku lat 50. był kierownikiem literackim Teatru Powszechnego w Warszawie za dyrekcji Karola Borowskiego. Był również wykładowcą na Uniwersytecie Warszawskim i w Szkole Teatralnej Aleksandra Zelwerowicza. Wraz ze swoim przyjacielem Zdzisławem Skowrońskim napisał kilka sztuk teatralnych, które cieszyły się ogromnym powodzeniem. Między innymi "Dwa tygodnie w raju" grane w Syrenie i "Imieniny pana dyrektora" w Powszechnym. Zwłaszcza "Imieniny pana dyrektora" z rewelacyjną rolą znakomitego aktora Tadeusza Chmielewskiego biły rekordy powodzenia i bardzo długo nie schodziły z afisza. Zdaniem Adama Grzymały Siedleckiego była to jedna z najlepszych komedii tamtego okresu. Grane we wszystkich teatrach całej Polski. Przetłumaczone także na kilka języków obcych doczekały się paru premier europejskich.

Z Józiem Słotwińskim spędziłem kilka lat w Teatrze Klasycznym i Rozmaitości. W roku 1962 za dyrekcji Emila Chaberskiego zagrałem u niego Jana w "Żeglarzu" Jerzego Szaniawskiego, gdzie kapitanem Nutem był Józek Nalberczak, a moją partnerką Med - Zosia Perczyńska grająca na zmianę z Bożenką Kurowską. Przedstawienie zaszczycił swoją obecnością sam autor, który po przedstawieniu przysłał piękny list z gratulacjami dla reżysera i całego zespołu. W "Żabusi" byłem także jego asystentem. Praca z nim przebiegała w atmosferze przyjaźni i wzajemnego poszanowania. Ostatni raz widziałem Józka siedem lat temu, 2 kwietnia 1998 roku, kiedy obchodził swoje 90. urodziny. Żyła jeszcze jego ukochana żona Ludmiła. Odwiedziliśmy go razem z Inkiem Gogolewskim w Konstancinie w ZAIKS-ie. Ucieszył się bardzo. Był jak na swoje lata w doskonałej formie. Żartował i sypał dowcipami. Dziś już go nie ma. Odszedł na zawsze. Żegnaj Józiu.