Artykuły

W KLIMAT MIŁOŚCI ma­lowniczą oprawą scenograficzną trafnie wkomponował sobotnią premierę "Giselle" w Teatrze Wielkim RYSZARD KAJA. Re­alizatorzy zadbali o stylową eks­pozycję, pełną charakterystycz­nych dla epoki romantyzmu szczegółów inscenizacyjnych. Swemu zadaniu znakomicie podołał MACIEJ NIESIOŁOW­SKI, dyrygent doświadczony w prowadzeniu spektakli baleto­wych. Orkiestra pod jego batutą właściwie spełniała nałożoną na nią funkcję ilustracyjną do treści akcji rozgrywającej się na scenie. Niestety, niekiedy brakowało jej rytmicznej spójności z tancerza­mi. Warta podkreślenia choreo­grafia jest dziełem LILIANY KO­WALSKIEJ. Zapewne oparła się o własne doświadczenia, jako że niegdyś była wykonawczynią par­tii tytułowej.

Imponująco sprawnie zaprezen­tował się starannie dobrany, nie­mal idealnie zgrany corps de ballet. Szczególnie Willidy cechowała świeżość i subtelność zjaw oraz znakomita forma taneczna wyko­rzystująca technikę pointes. Duże wrażenie wywarła muzykalna, a przy tym posągowa i zwiewna królowa willid - Mirta, którą kre­owała ANGELIKA KACZMA­REK.

W pełni wysoki kunszt inter­pretacyjny zdaje się być częścią osobowości BEATY WRZOSEK, odtwórczyni partii tytułowej. Jest baleriną znakomicie wyszkoloną i nawet z najtrudniejszymi ewolu­cjami nie miała żadnych problemów. Jako Giselle wspaniale tań­czyła w scenach ukazujących mło­dzieńczą radość i jakże realistycz­nie ukazała obłęd w scenie kończącej I akt.

Jako Albert, książę śląski (jej ukochany), wystąpił gościnnie IGOR MARKOW. Zachwycał czystością, wręcz pedantycznością każdego "pas", miękkością ruchu oraz plastycznością każdego ge­stu. A przecież nie miał łatwego zadania, jako że konstrukcja psy­chologiczna postaci - wieśniaka przebranego w księcia wymaga sporego ładunku dramatycznego.

Właściwie każdy z pozostałych solistów zasłużył na słowa uzna­nia. Także oni sprawili, że poznań­ską "Giselle" można rozkoszować się i upajać do woli.