Marzycielka czy kretynka?
"Marzycielka" w reż. Ryszarda Jakubisiaka w Teatrze Rampa w Warszawie. Pisze Wiesław Kowalski w serwisie Teatr dla Was.
"Marzycielka czyli kilka godzin z życia kretynki", muzyczny monodram Małgorzaty Dudy-Kozery wyreżyserowany w Teatrze Rampa przez Ryszarda Jakubisiaka, jest tylko z pozoru prostą historią o współczesnej kobiecie, nieco rozchybotanej emocjonalnie, która musi zmagać się ze swoim codziennym, nudnym życiem i problemami domowymi. To również nie pozbawiona romantyzmu, choć zabarwiona sporą dozą komizmu, opowieść o ludzkiej samotności, potrzebie miłości i o wszystkich psychologicznych konsekwencjach wynikających z braku uczuć, będących przecież motorem naszego postępowania i naszego stosunku do całego świata, otaczającej rzeczywistości, przyjaciół i osób najbliższych. Monolog bohaterki, która z powodu przedawkowania tabletek uspokajających pomieszanych z alkoholem zostaje przez męża zamknięta w zakładzie psychiatrycznym, odwołuje się nie tylko do wydarzeń bieżących (pozbawiony empatii mąż, brak kontaktu z niesforną córką, utrata pracy, walka z nadwagą, chroniczny brak pieniędzy, nieznośni politycy, GMO), ale również przeplatany jest wspomnieniami z przeszłości. Doskonale wiemy, że najchętniej i najczęściej wracamy do chwil przypominających to, co kojarzy się nam z poczuciem szczęścia i spełnienia.
Tak też czyni bohaterka Małgorzaty Dudy-Kozery, która od nieznośnie jałowej i pustej egzystencji dnia codziennego w osiedlowym bloku ucieka albo do wspomnień, albo do marzeń o lepszym, piękniejszym życiu. Stąd w przedstawieniu tak silnie wyeksponowany wątek jej pragnień i aspiracji związanych z nauką flamenco, zwiedzaniem krajów hiszpańskojęzycznych, a także z poezją i obcowaniem z naturą Tylko dzięki niezwykłemu talentowi i temperamentowi aktorki, teatralna opowieść nie grzęźnie na mieliźnie publicystyczno-społecznych rozważań na temat roli kobiety we współczesnym świecie. Zresztą nie to chyba było ambicją twórców tego przedstawienia. Jerzy Masłowski, zdając sobie doskonale sprawę z nieograniczonych możliwości Dudy-Kozery, jeśli chodzi środki ekspresji (tak, proszę państwa, to prawdziwy wulkan energii i nieprzeciętna muzykalność), zadbał o to, by aktorka mogła pokazać wszechstronność swojego talentu, stąd w tekście spore zróżnicowanie tematów, wątków, emocji i doznań dających szansę na pokazanie ich w świetle zarówno komediowym jak i dramatycznym. Aktorka podejmując grę z widzem, a także z samą sobą, z jednej strony nie boi się powiedzieć całej prawdy o swoim nieudanym związku (z teściową w tle), z drugiej roztoczyć przed nami wizji pragnącej kochać kobiety, choć - mimo sporej dawki optymizmu - też nie pozbawionej nieufności i cierpiącej z obawy przed opuszczeniem.
"Marzycielka" w Rampie, choć może w sensie literackim niczym szczególnym się nie wyróżnia, poza ciekawymi tekstami do piosenek, bez wątpienia jest historią opowiedzianą sprawnie, lekko, dowcipnie i nie bez ironii, a dzięki aktorskiej interpretacji Małgorzaty Dudy-Kozery opowieścią wychodzącą poza komunały i pretensjonalność, które tego typu opowieściom w teatrze często towarzyszą. W pełnej retrospekcji podróży przez tragikomiczne zdarzenia z życia zwyczajnej kobiety, poznajemy osobowość bohaterki w najróżniejszych sytuacjach, również tych, wykraczających poza doświadczenia dnia codziennego. Duda brawurowo zmienia nastroje, tonacje, tematy, precyzyjnie rozkłada akcenty i pointuje sytuacje, co powoduje, że akcja monodramu jest niezwykle wciągająca i ma doskonałe tempo. Oglądamy na scenie cały wachlarz kobiecych zachowań, które wykraczają daleko poza czysto realistyczne sposoby istnienia człowieka. Ale tego już zdradzać nie wolno, by nie psuć widzom rozkoszowania się umiejętnościami kreacyjnymi Dudy-Kozery.
Poza tym aktorce udaje się nawiązywać świetny kontakt z publicznością. Szkoda zatem, że na kolejny spektakl widzowie muszą czekać aż miesiąc.
