Esemesy z pustyni
Tekst Pawła Demirskiego i Andrzeja Mańkowskiego - wystawiony pierwszy raz w lutym 2004 r. w eksperymentalnym projekcie Szybkiego Teatru Miejskiego Teatru Wybrzeże - miał za zadanie jak najwierniej oddawać naszą rzeczywistość. Powstała kameralna opowieść o spotkaniu żon zawodowych wojskowych - pisze Janusz R. Kowalczyk w Rzeczpospolitej, przed telewizyjną premierą spektaklu "Padnij" w Studiu Teatralnym Dwójki (6 listopada).
Przedstawienie Teatru TV w reżyserii Macieja Pieprzycy robi wrażenie telewizyjnego quasi-reportażu. Tekst Pawła Demirskiego i Andrzeja Mańkowskiego - wystawiony pierwszy raz w lutym 2004 r. w eksperymentalnym projekcie Szybkiego Teatru Miejskiego Teatru Wybrzeże - miał za zadanie jak najwierniej oddawać naszą rzeczywistość. Powstała kameralna opowieść o spotkaniu żon zawodowych wojskowych. Mężowie Zosi i Joanny (znakomite: Marta Kalmus i Dorota Kolak) wyjechali z misją stabilizacyjną do Iraku. Fryzjerka Marzena (Monika Chomicka) chętnie wysłałaby tam swojego chłopa, by za wojenny żołd dokończyć budowę domu. Niestety, on "tylko siedzi na dachu i tłucze gwóźdź po gwoździu", czasem przerywa pracę, by stwierdzić, że obóz koncentracyjny w Auschwitz może się schować w porównaniu z tym, co widział w Kosowie.
W mieszkaniu Zosi tymczasem - pełne napięcia oczekiwanie. Wprawdzie jej Mirek od dwóch tygodni nie przysyła esemesów, ale przecież trudno oczekiwać, by miał zasięg w każdym miejscu na pustyni. Teraz z pewnością przyjedzie, wydaje się nieprawdopodobne, by nie dostał przepustki na pogrzeb matki. Syn od rana wypatruje ojca na ulicy. Ciekawa wizyty Mirka jest zgromadzona na stypie rodzina. Z banału rozmów wyłania się z wolna prawdziwy obraz życia rodzin żołnierzy służących poza krajem. Znikają pozy. Ujawnia się smutna prawda poranionych uczuć.
