Detektyw Edyp
"Król Edyp" w reż. Jakuba Krofty w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Pisze Witold Mrozek w Gazecie Wyborczej.
W nowej inscenizacji dramatu Sofoklesa Teby są totalitarnym pastwem. To spektakl z wybitnymi aktorami, ale bez reżysera.
Edyp, król Teb, prowadzi śledztwo w sprawie zabójstwa swego poprzednika Lajosa. Ściga więc sam siebie. Splot tragicznych okoliczności uczyni go liderem rankingu na najbardziej rozpoznawalną postać mityczną wdziejach psychoanalizy. Najsłynniejszą z greckich tragedii w nowym przekładzie Antoniego Libery wystawił w warszawskim Teatrze Dramatycznym Czech Jakub Krofta. Niestety, ani znamienity tłumacz, ani plejada aktorskich osobowości - Olgierd Łukaszewicz, Adam Ferency, Władysław Kowalski - nie pomogły arcyprzeciętnemu przedstawieniu. U Krofty Teby są XX-wiecznym autorytarnym państwem, chór to różnobarwny tłum mieszkańców Teb. Nie zabrakło sceny tanecznej - do muzyki techno, gdy władcy Teb zda się na chwilę, że uniknął tragicznego losu. Tego typu przerywniki są od jakiegoś czasu podstawowym zabiegiem w południowym skrzydle Pałacu Kultury. Szkoda, że muzyki nie ograniczono do tej granej na żywo przez duet SzaZa, zdolnych improwizatorów znanych z pracy m.in. z Piotrem Cieplakiem. Niestety, wybitnie brak temu "Królowi Edypowi" reżyserii. Brak jej nawet wybitnym aktorom. O swego Edypa stara się walczyć Sławomir Grzymkowski. Tragicznej prawdy o śmierci Lajosa szuka z determinacją prowadzącego śledztwo detektywa. Ale jakby nie miał sie od czego odbić, na czym oprzeć. Godzina i czterdzieści minut mija bez pomysłu na formę przedstawienia i interpretację tekstu. Ale też bez groteskowych wpadek, do których przyzwyczaiły nas głośne premiery Dramatycznego za dyrekcji Tadeusza Słobodzianka. "Król Edyp" zdaje się propozycją obliczoną na szkolne wycieczki.
