Księżniczka Turandot
Komedia ta powstała w osiemnastowiecznej Wenecji pod piórem wielkiego antagonisty Goldoniego - Carla Gozzi. Gozzi przeciwny nowinkom politycznym,społecznym i kulturalnym, przeciekającym z Francji,gwałtownie bronił zamierającego stylu starej włoskiej komedii dell'arte. Cała jego działalność pisarska była temu poświęcona. Sztuki Gozziego zyskały duże powodzenie. Z czasem jednak - już po śmierci obu autorów - Goldoni zaczął przyćmiewać swego przeciwnika.Z pisarskiego dorobku Carla Gozzi - obok "Miłości do trzech pomarańczy" - "Księżniczka Turandot" wykazała najwięcej żywotności i do dziś nie schodzi ze scen. Akcja tej iskrzącej się dowcipem baśni dzieje się w fantastycznym Pekinie, Turandot jest okrutną księżniczką ścinającą głowy swoim zalotnikom; wygnani książęta,byłe księżniczki,arlekin, zakochany Kalaf,który odgaduje zagadki perfidnej Turandot, intrygi i intryżki - jednym słowem,masa fantazji,humoru, lekkości.
Warszawski Teatr Dramatyczny wystawił "Turandot"w reżyserii Konrada Swinarskiego i scenografii Henryka Janiga. Realizatorzy widowiska oparli się na słynnej inscenizacji Wachtangowa,która szła po linii jak największego zbliżenia do włoskiej komedii improwizowanej. Na scenie Dramatycznego widzimy włoską trupę aktorską,która przygotowuje się do odegrania baśni o Turandot. Potrzebny przy takim założeniu, a nie istniejący u Gozziego,prolog i epilog napisał Andrzej Jarecki. I tu zaczynają się same pochwały. Świetna reżyseria wydobywająca cały wdzięk i lekkość sztuki,doskonała,prawie bezbłędna gra całego zespołu,dobre dekoracje i kostiumy - wszystko to tworzy świetne widowisko,pełne lekkości,wdzięku, humoru.
