52 wspomnienia o Tadeuszu Kantorze
Na temat Tadeusza Kantora i teatru Cricot 2 powstała spora literatura: dokumentacyjna, krytyczna, naukowa, plotkarska. Książka, która ukazała się właśnie nakładem Cricoteki, towarzysząc wystawie "Aktorzy teatru Tadeusza Kantora", pomyślana jako część pierwsza, jest zbiorem wspomnień ludzi, dla których Cricot 2 był sposobem na życie i tych, którzy do Kantora wpadli na chwilę; na epizod w jednym spektaklu, na zastępstwo - pisze (AN) w Dzienniku Polskim.
"Niniejsza publikacja nie ma charakteru dokumentacyjnego ani tym bardziej naukowego. Czas miesza się tu i przeplata swobodnie, posłuszny prawom, jakimi rządzą się wspomnienia" - zastrzega redaktorka książki Jolanta Kunowska. Swobodzie tej służy przyjęty przez redaktorkę układ wspomnień, nie chronologiczny, ale uszeregowany w porządku alfabetycznym. Otwiera ciąg wspomnień Luigi Arpini, który do teatru Kantora trafił w 1980 roku, obsada "Mątwy" z 1956 roku, aktorki Niezależnego Teatru Podziemnego z lat wojny (Janina Kraupe-Świderska, Marta Stebnicka) zajmują miejsca przypisane im przez alfabet. Wielkimi meandrami wędrujemy przez czas życia, czas sztuki, przesączany przez najróżniejsze temperamenty, charaktery, o pokoleniach nie wspominając.
52 wspomnienia tyluż aktorów obejmują czas od "Balladyny" (1943) po "Dziś są moje urodziny" (1991). Są prywatne, często emocjonalne, opowiadające różne światy połączone osobą Tadeusza Kantora. Na którejś stronie ten wielogłos i wieloczas zaczyna wciągać, a zamykamy książkę z osobliwym wrażeniem, że znaleźliśmy się bardzo blisko fenomenu teatru Kantora. A jest to powód całkowicie wystarczający, by książkę przeczytać, postawić na półce domowej biblioteki i wracać jak do ciekawej rozmowy, której temat jest już zamknięty, bez dalszego ciągu, a przecież wciąż urzekający. I czekać na część drugą. (AN)
