Artykuły

WYDARZENIEM teatralno-muzycz­nym ostatnich tygodni jest premie­ra w łódzkim Teatrze Wielkim, niemal nieznanej w Polsce opery Pucciniego - "Dziewczyna z Zachodu", jednego z późniejszych dzieł wielkiego Włocha. Światowa prapremiera "Dziew­czyny" odbyła się w 1910 w nowojor­skiej Metropolitan Opera House. Spek­takl prowadził Toscanini, a śpiewali Caruso i znakomity polski bas, Didur. Widownia szalała, podczas antraktu uwieńczono kompozytora srebrnym wawrzynem.

Akcja "Dziewczyny z Zachodu" roz­grywa się w połowie ubiegłego wieku na amerykańskim Zachodzie w środo­wisku poszukiwaczy złota. Była to nie­wątpliwie pierwsza próba wprowadze­nia tak charakterystycznej tematyki amerykańskiej do opery, w okresie, gdy nie była ona jeszcze spopularyzo­wana przez film. Filmowy western do­piero powstawał.

W rok po prapremierze, "Dziewczynę z Zachodu" znała już publiczność wie­lu stolic europejskich, w tym i War­szawy. Od tego czasu opera ta nie mia­ła szczęścia u nas, choć krąży po wie­lu scenach amerykańskich i europej­skich. Właściwie brak danych, gdzie i kiedy wystawiono ją w Polsce od czasu warszawskiej premiery w 1911. Jak informuje były scenograf Teatru Wielkiego we Lwowie - Stanisław Węgrzyn "Dziewczyna z Zachodu" po­jawiła się na deskach tego teatru w sezonie 1925/26 za dyrekcji Henryka Barwińskiego. Natomiast w warszaw­skim Muzeum Teatralnym zachowało się zdjęcie Stanisława Gruszczyńskiego w partii Johnsona.

Skąpość informacji na ten temat otwiera tym większe pole dla ludzkiej pamięci. Wspomnienia melomanów by­łyby cennym uzupełnieniem historii polskiego teatru operowego.

W Łodzi opera ukazała się w opra­cowaniu muzycznym prof. dr Zygmun­ta Latoszewskiego i pod jego dyrekcją. Reżyserował spektakl - Marek Okopiński, scenografia -- Mariana Koło­dzieja. Wśród osiemnastoosobowej obsady opery, czołowe partie śpiewali na premierze: Halina Romanowska (Minnie), Jerzy Jadczak (szeryf Rance) i Jerzy Orłowski (Johnson).