Wspomnij mnie...
Dwa tak różne światy, dwa nieodległe, a jednak nieporównywalne czasy. I dwie wizje kabaretu - jednakowo znakomite, za sprawą dwóch artystów - o biografii Mariana Hemara "Ja, kabareciarz" autorstwa Anny Mieszkowskiej i książce Dariusza Michalskiego "Starszy Pan A" pisze Katarzyna Czarnecka w Rzeczpospolitej - Warszawskim Informatorze Rzeczpospolitej.
"Ja sam nie wiem, czy ja liryk/ Czy piosenkarz, czy satyryk / Czy poeta, czy kupleciarz/ Tyle wiem, żem KABARECIARZ" - pisał o sobie Marian Hemar. Co do prawdziwości tego ostatniego stwierdzenia nikt nie ma wątpliwości. Niespokojny duch artystyczny, wspaniały zmysł poetycki i literacki, wyczucie chwil i nastrojów - to wszystko sprawiło, że Hemar jest legendą nie tylko kabaretu, ale też swojego czasu. Jego biografię "Ja, kabareciarz" przygotowała Anna Mieszkowska. Zabierając czytelników w podróż od Lwowa do Londynu, opowiada o człowieku, jego czasach i tym, co po sobie pozostawił.
Współtworzoną przez Hemara atmosferę międzywojennych kabaretów przenieśli w siermiężne czasy PRL Starsi Panowie. Stworzyli kabaret - co by o nim więcej nie powiedzieć - elegancki. W książce "Starszy Pan A" Dariusza Michalskiego jest takie oto zdjęcie: na secesyjnej sofie zasiada dwóch dżentelmenów. Ich wygląd opisał najlepiej w jednym z programów Jerzy Wasowski: "Jesteśmy, jak państwo widzą, ładnie, starannie ubrani: czarne żakiety, sztuczkowe spodnie, jasne kamizelki i getry, perłowe plastrony z perłą plastronową...". Ta elegancja nie ograniczała się tylko do stroju. Była obecna także - a może przede wszystkim - w dialogach, monologach i piosenkach. Są one lekką zabawą językiem, ciągiem nieoczekiwanych, a jakże fantastycznych skojarzeń. Muzyka Jerzego Wasowskiego dodaje tekstom Przybory szyku. O Kabarecie Starszych Panów wiemy wiele. Książka Michalskiego mówi nam więcej o samym Wasowskim. Jej lektura pomaga zrozumieć fenomen człowieka, bez którego historia polskiego kabaretu byłaby znacznie uboższa.
