Wrocław. Spuścizna po Tadeuszu Różewiczu trafi do Ossolineum
Spuścizna po Tadeuszu Różewiczu, m.in. rękopisy oraz korespondencja i książki, trafi do zbiorów Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. - Chcemy, aby te archiwalia pozostały we Wrocławiu - powiedział w czwartek prezydent tego miasta Rafał Dutkiewicz.
W piątek przypada pierwsza rocznica śmierci Tadeusza Różewicza. Poeta zmarł w wieku 93 lat we Wrocławiu. Zgodnie ze swoją ostatnią wolą spoczął na cmentarzu ewangelickim w Karpaczu, położonym tuż przy drewnianym kościele pochodzącym z przełomu XII i XIII w.
W czwartek prezydent Wrocławia Rafał Dutkiewicz poinformował, że spuścizna po Różewiczu trafi do zbiorów Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. - Poproszę rodzinę mistrza, aby pozwoliła nam zakupić pamiątki po nim i przekazać Ossolineum. Wiem już, że taka propozycja będzie przyjęta przez wszystkich zainteresowanych. Jest ona zgodna z wolą pana Tadeusza - powiedział PAP Dutkiewicz.
Prezydent wyjaśnił, że na spuściznę po poecie, który przez wiele lat mieszkał we Wrocławiu, składają się m.in. rękopisy, korespondencja oraz książki. - To bardzo cenne pamiątki, na przykład jest tam bogata korespondencja Tadeusza Różewicza z Jerzym Nowosielskim czy książki z dedykacjami Leopolda Staffa oraz Juliana Tuwima - mówił prezydent.
Szczegóły związane z zakupem pamiątek po Różewiczu i przekazaniem ich do Ossolineum mają być znane za kilka miesięcy. Po tym, jak cenne zbiory trafią do Ossolineum, zostaną poddane inwentaryzacji i opracowaniu. Prezydent chciałby, aby w przyszłości pamiątki po Różewiczu były dostępne dla zwiedzających.
Różewicz zmarł 24 kwietnia 2014 r. we Wrocławiu.
Poeta debiutował w 1947 r. tomem "Niepokój". Był jednym z pierwszych poetów, którzy zareagowali na okrucieństwa wojny nie tylko treścią poezji, ale zmianą jej formy, odrzuceniem romantycznego sztafażu, surowym obrazowaniem. W latach 50. ukazały się kolejne tomy wierszy Różewicza: "Pięć poematów" (1950), "Czas który idzie" (1951), "Wiersze i obrazy" (1952), "Równina" (1954).
Różewicz wprowadził do polskiego dramatu nowy typ bohatera, często bez wyraźnie określonej tożsamości, biernego, nieuporządkowanego wewnętrznie, o którym mówiono, że jest każdym, a zarazem nikim konkretnym. Swój typ teatru Różewicz nazywał teatrem realistyczno-poetyckim. Poza napisaną w 1959 r. "Kartoteką" najsłynniejsze sztuki Różewicza to "Białe małżeństwo", "Stara kobieta wysiaduje", "Odejście głodomora", "Pułapka", "Do piachu".
Od 1968 r. Różewicz mieszkał we Wrocławiu, publikował głównie na łamach "Twórczości", "Odry" i "Dialogu". W latach 90. ogłosił dramat "Kartoteka rozrzucona", dwa nowe zbiory wierszy "Płaskorzeźba" i "Recycling. Zawsze fragment", "Historię pięciu wierszy", "Nożyk profesora", "Matka odchodzi", "Szara strefa" i "Wyjście".
