Margaret Thatcher polskiego kabaretu
- Są tacy, którzy gdyby mogli, to by z niej pasy darli, ale są i tacy, z których ona również pasy by darła. Są tacy, którzy za jej programy daliby się posiekać, a są i tacy, którzy za to samo tamtych by rozsiekali! - o OLDZE LIPIŃSKIEJ i jej kabarecie pisze Jan T. Stanisławski.
Któż to zatem wzbudza tak namiętne uczucia?... A któżby jak nie moja ukochana pani reżyser sprzed lat, Margaret Thatcher polskiego kabaretu, Olga Lipińska! [na zdjęciu].
Moje spory z Olgą miały zawsze podłoże światopoglądowe; a światopogląd miałem prosty: dialogi, monologi - proszę bardzo! Ale jak zbiorowe tańce - to mnie nie ma, chyba że daleko, daleko z tyłu! Olga, acz niechętnie, godziła się na to, ale w ferworze nagrania zapominała. I oto gdy już, już "witałem się z gąską", mordercza choreografia dobiegała końca, gdy robiłem wszystko, aby pomiędzy mną a okiem kamery stale istniał jakiś obiekt - nagle urywało się, a z szaf głośnikowych miast playbacku walił się na mnie grom: "Stop!!!... Jasiek! Do jasnej cholery przestań mi chować się za Śleszyńską, od nowa!!!..."
Ale tylko dzięki temu, tylko w kabarecikach Olgi Lipińskiej możecie zobaczyć, że byłem kiedyś młody, smukły, utaneczniony i że - nawet! - dla potrzeb sztuki obnażałem się od pasa w górę! Olga nauczyła mnie również pisania tekstów piosenek na zadane tematy, do gotowej już muzyki i to z prędkością trzech w ciągu jednej nocy. Dlaczego to wszystko piszę? Bo właśnie kończy się noc Peerelu, której rozrzewniających pokraczności nikt tak nie odmalował, jak Duda Gracz na płótnie, a Olga Lipińska na ekranie! Parę dni temu ostatni urzędnik, pochodzący z Peerelu, opróżnił posadę prezydenta. Na odjezdne studenci rozwinęli mu transparent: "Żegnamy magistra"... Jak w kabareciku!
Pani Oldze i moim czytelnikom życzę szczęśliwego Nowego Roku! I to by było na tele.
